Μην ξεχνάς! Για να ταυτιστείς απόλυτα με το post πάτα το play!
Από μικροί μάθαμε να παίζουμε με όλα μας τα παιχνίδια. Μηδενός εξαιρουμένου, μόνο εκείνων που είχαν πια παλιώσει και τα πετούσαμε όλο περιφρόνηση στην άκρη. Δεν τα χρειαζόμασταν πια. Δεν μας προσέφεραν τίποτα. Εκείνα ήταν παιχνίδια κι εμείς ήμασταν παιδιά. Πως μπορείς να ταυτίζεις τη ζωή σου με εκείνες τις ηλικίες; Πως μπορείς να συνεχίζεις να πετάς τους ά-χρηστους για εσένα ανθρώπους της ζωής σου σαν παιχνιδάκια που βαρέθηκες; Πως μπορείς πια να είσαι τόσο μικρός;
Είναι φανερό λοιπόν, πως τα παιχνιδάκια παίζονται μόνο απ'τους μικρούς. Παύεις να δικαιολογείσαι, παύεις να έχεις πάντοτε εκείνο το άτομο που θα σου αναπληρώνει τα παλιά με τα καινούρια, παύεις να παίζεις παιχνιδάκια που απολαμβάνεις μονάχα εσύ. Τα παιχνιδάκια που χρησιμοποιείς πλέον δεν είναι πλαστικά,δεν είναι άφθαρτα, δεν είναι κενά. Είναι άνθρωποι όπως κι εσύ. Έχουν καρδιά και μυαλό που εσύ ο ίδιος φθείρεις με τις μικρότητες σου.
Αν δε μπορείς να βάλεις εσύ τέλος στην όλη σου παράνοια, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα γίνεις κι εσύ το παιχνίδι της ιστορίας. Η στιγμή που θα νιώσεις πως είναι να σε θεωρούν άχρηστο και να σε πετούν στη στοίβα με τα υπόλοιπα ασήμαντα παιχνιδάκια. Έρχεται κάποτε η στιγμή που ο θύτης της ίδιας ιστορίας γίνεται θύμα σε μια κατάσταση που ο ίδιος επινόησε. Ο πόνος σου εκδίκηση όλων εκείνων που πέταξες. Και πίστεψε με, είναι μεγάλη η εκδίκηση.
Βράδυ ξανά, κι η ζωή μου παίζεται κορώνα-γράμματα στα χέρια ανθρώπων που δεν θέλω ούτε να βλέπω πια. Έρχονται στη ζωή σου, φέρνοντας τα πάνω-κάτω κι ύστερα αποχωρούν. Δίχως να συμβαίνει και κάτι το σπουδαίο. Δίχως την παραμικρή σκέψη πως δεν γουστάρω τα παιχνίδια τους. Δίχως την παραμικρή υπόνοια πως δεν γουστάρω να είμαι εγώ το παιχνίδι τους. Χωρίς τη συνείδηση, πως δεν χωρούν οι μικροί και λίγοι στη ζωή μου.
Στην αρχή έχουν τη μορφή του όμορφου,άπιαστου και μαγευτικού έρωτα. Standard γοητευτικοί, με απίστευτο λέγειν και άρωμα μεθυστικό. Όλα αρκετά εθιστικά κι ελκυστικά για να παρασύρουν κι εσένα. Εσύ ανεξαρτήτως του πόσες φορές έχεις παίξει το ίδιο παιχνιδάκι, όλο θέληση υποκύπτεις και στο δικό τους. Δεν είσαι ανόητη, μα απογοητευμένη. Κι όλη αυτή σου απογοήτευση σε θέτει ευάλωτη στο να βλέπεις κάθε τι καινούριο στη ζωή σου σαν αυτό που περίμενες για μια ζωή. Δεν είναι έτσι. Κατά 99,9% πιθανότητες αυτός που αντικρίζεις για λίγα λεπτά δίπλα σου, εξαφανίζεται από προσώπου γης μόλις σταματήσεις να του είσαι πια διασκεδαστική. Βλέπεις, του τελείωσες κι εσύ και οδεύει σε άλλες παιδικές χαρές να βρει το επόμενο παιχνιδάκι του. Τι γελοιότητες! Γελάω και που τα γράφω...
Κάθε Παρασκευή εδώ για περισσότερα posts! Αν δεν αντέχεις μακριά μου , θα με βρεις και στο www.haveatea.gr
