Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

                                 Ο ΕΡΩΤΑΣ
Ψυχολογικά θα μπορούσαμε να ορίσουμε τον έρωτα σαν "ισχυρή έλξη" μεταξύ των ετερόφυλων με έκδηλη τη παρουσία της γενετήσιας ορμής και του σαρκικού πόθου
 αναμειγμένου με πνευματικές καταστάσεις που πολλές φορές χαλιναγωγούν τις ορμές και τα πάθη. Από το παραπάνω ορισμό φαίνεται ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο η ικανοποίηση του πάθους των γενετήσιων ορμών ,δηλαδή τα ετερόφυλα άτομα δεν έλκονται μόνο από το σωματικό κάλλος διότι έχουμε πολλά παραδείγματα που η αρμονία των ετερόφυλων ζευγών οφείλεται στην αμοιβαία κατανόηση ,εμπιστοσύνη, στη σύμπτωση πνευματικών ενδιαφερόντων και των σκοπών της ζωής!
Υπάρχουν διάφορες μορφές εκδήλωσης του έρωτα:
1)Ο κεραυνοβόλος: Κατά τον οποίο ο ερωτευμένος καταγοητεύεται σε ελάχιστο χρόνο χωρίς να βλέπει τίποτε άλλο μπροστά του παρά μόνο το ερωμένο άλλο πρόσωπο. Το συναίσθημα αυτό είναι έντονο και πολλές φορές δεν ελέγχεται είναι πάθος.
2)Ο λογικός: ο οποίος αρχίζει από μία εκτίμηση - ανάλυση του άλλου προσώπου ,μετατρέπεται σε ενδιαφέρον αργότερα σε θαυμασμό και τελικώς στη πεποίθηση ότι βρήκε τον ιδανικό σύντροφο στη ζωή του που αξίζει να κατακτηθεί.
3)Ο πλατωνικός έρωτας: ο οποίος εξιδανικεύει στο έπακρο το ερωμένο πρόσωπο , εμπνέει τον ερωτευμένο που αρκείται στην εξύμνηση των συναισθηματικών καταστάσεων που βιώνει και αποφεύγει να εξομολογηθεί τον έρωτά του για να μη χάσει την έμπνευσή του.


Η επιστέγαση όμως του έρωτα οδηγεί στο γάμο και τη δημιουργία οικογένειας που με τη γέννηση των παιδιών αυξάνονται και διευρύνονται οι συναισθηματικοί δεσμοί με αποτέλεσμα να αποκτάται η προσωπικότητα και η ταυτότητα πλέον της οικογένειας!




                                                                                                                Η ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη είναι το θετικό συναίσθημα που έρχεται πιο πάνω από φίλους και εχθρούς πιο πάνω από συμπάθειες και αντιπάθειες, πιο πάνω από τους έρωτες και απλώνεται στους ανθρώπους όλης της Οικουμένης. Η Χριστιανική αγάπη είναι εκείνη που εξασφαλίζει τη ψυχική ισορροπία στο άτομο και την αρμονική συμβίωση στη κοινωνία μας.
Διότι όταν μισούμε κάποιον και ασκήσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε αντί μίσους να αισθανόμαστε αγάπη τότε θα αισθανθούμε ότι πετύχαμε τη πρώτη νίκη. Εάν αφήσουμε να μας κυριεύσει το μίσος για το συνάνθρωπό μας θα θελήσουμε -έστω και με τη σκέψη- να τον βλάψουμε προκειμένου να ικανοποιηθεί αυτό το μίσος.Η συνέπεια θα έχει διπλή ζημιά διότι με τη σκέψη η τη πράξη εζημιώσαμε τον πλησίον μας και θα νιώθουμε ενοχές.Όσον αφορά για την αρμονική κοινωνική συμβίωση όταν όλοι οι άνθρωποι καταληφθούν από αγάπη νομίζουμε ότι δε χρειάζεται άλλη ανάλυση γιατί τα συμπεράσματα είναι αυτονόητα. Μία κοινωνία ευλογίας Θεού.Να γιατί η αγάπη μπορεί να είναι η μοναδική διάσταση για την ισορροπία των ατόμων.