Tον τελευταίο καιρό έγινα σπάταλη, το ομολογώ!Ποια εγώ, που δεν ψώνιζα κάτι πάρα μόνο όταν ήμουν απόλυτα ερωτευμένη με αυτό το κάτι που έβλεπα.
Ίσως τελικά η μεγάλη μου αυτοσυγράτηση για πολλά εδώ και καιρό, η ιεράρχηση μέσα μου του πόσο σημαντικό και πρώτιστο ήταν να το αγοράσω, με έκαναν να ξυπνήσω μια μέρα και να αρχίσω να κάνω αβυσσαλέες αγορές χωρίς στοπ.
Ήταν και κάτι απωθημένα μου για ταξίδια που ποτέ δεν έκανα και είπα ας πάει στο καλό, λεφτά υπάρχουν θα κάνω κάτι για μένα.
Και χάλασα αρκετά λεφτά για τα δεδομένα της εποχής!
Ας είναι. Κάποτε, κάπου διάβασα ότι πρέπει να αγοράζουμε καθημερινά ένα δώρο στον εαυτό μας έστω και αν είναι ένα όμορφο τετράδιο ή ένα πακέτο τσίχλες. Αρκεί να νιώθουμε πως αγοράσαμε κάτι.
Και θα σας πω κάτι, παλιά όταν αγόραζα κάτι αισθανόμουν καλά. Χαρούμενη. Ένιωθα όμορφα.
Τους τελευταίους μήνες συνειδητοποιώ πως ότι και να αγοράσω, όσο ακριβό και να είναι με το που το πιάνω στα χέρια μου και λέω "δικό μου", μου τελειώνει εκεί. Καμία περεταίρω ικανοποίηση.
Μια πρόσκαιρη χαρά που κρατά δευτερόλεπτα.
Δε με κάνουν να νιώθω καλύτερα ή περισσότερο ευτυχισμένη. Δε μου γεμίζουν κανένα κενό. Ίσως και να μην έχω κενά. Ίσως και να μαι ευτυχισμένη και να μην χρειάζομαι τίποτα πια.
Ίσως κάπου μέσα μου να ξέρω πως δε το χρειαζόμουν απαραίτητα και θα μπορούσα με τα ίδια λεφτά να κάνω κάτι άλλο περισσότερο ουσιώδες.
Γιατί τελικά από τα υλικά αγαθά, προτιμώ τις βόλτες, τους καφέδες, τις άγριες νύχτες, τις όμορφες καλημέρες, το καλό φαγητό και τα πολλά γλυκά!
Και τελικά τόσο πολύ μας άλλαξε η κρίση; να σκεφτόμαστε και το τελευταίο ευρώ;
Σπάταλη δεν ήμουν όπως ξανάπα αλλά αισθανόμουν χαρά με τα ψώνια! Τώρα νιώθω μια ατέρμονη ματαιότητα σε κάθε αγορά μου.
Και μάντεψε! κάθε φορά που λέω αυτό ήταν, φτάνει! Βρίσκω κάτι νέο που το θέλω! Και κάνω τα πάντα για να το αγοράσω ησυχάζοντας με πολλές δικαιολογίες τη σπάταλη συνείδησή μου.
© Παναγιώτα η Αθεράπευτη
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου