Το αντίο που δεν σου λέω

Έκατσα και διάβασα εκείνες τις σελίδες που μίλαγα για εσένα όταν πια σε ξανάχα στη ζωή μου.

Το πως μπήκες σιγά σιγά σ αυτήν και το πως έφυγες σαν κλέφτης.

Όλο τον πόνο, τα δάκρυα και το θυμό.

Παράπονα ήταν είχα πει.

Δεν ξέρω τι ένιωσες για μένα, δεν ξέρω τι ήμουν για σένα. 

Δεν ξέρω γιατί με επέλεγες κάθε φορά σαν πρώτη φορά.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έβλεπες σε μένα αλλά σ' ευχαριστώ. Τελικά σ' ευχαριστώ!

Σ' ευχαριστώ που πίστευες σ εμένα όταν δεν πίστευα ούτε εγώ.

Σ' ευχαριστώ που με κάνες να δω πιο πέρα.

Σ' ευχαριστώ για 'κείνα τα βράδια που μιλούσαμε για όνειρα και για το πως δεν γίνεται οι άνθρωποι να ναι  μονογαμικοί.

Που λέγαμε ότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε να έχουμε ένα άνθρωπο για πάντα.

Και λέγαμε ψέματα και οι δυο και το ήξερες. Το ήξερα.

Που πνιγόσουν και σου έλεγα κολύμπα.

Που έμπαινα κρυφά από την πόρτα της κουζίνας για να συναντήσω το πρώτο σου μικρό dogo εκείνο με τα γαλάζια μάτια, που έχασες τόσο απρόσμενα ένα βράδυ και κομματιάστηκε η καρδιά σου.

Σ' ευχαριστώ για τη θέα να κοιμάσαι τόσο γλυκά δίπλα μου σα να το ξέρες ότι σε κοιτούσα.

Σ' ευχαριστώ που μου άνοιγες την καρδιά σου, που εκτός από κάποια που κοιμόταν πλάι σου ήμουν εκείνη που έλεγες τα σχέδιά σου. Που μου μιλούσες ακόμη και για τις άλλες. Αυτό ομολογώ δεν το κατάλαβα ποτέ.

Την αγάπησα την φύση σου. Την εκρηκτική, την πολυδιάστατη, αυτή που δεν μένει στη συνήθεια.

Αγάπησα αυτό το λίγο που κατάφερα να δω πίσω από τη βιτρίνα που έχτιζες για να μην καταλάβει ποτέ κανείς πόσο το χες παλέψει.

Και το πάλεψες μέχρι τελικής πτώσης, και 'γω ακόμη δεν κατάφερα μέσα μου να σου πω αντίο.