Φοβάμαι που με αγαπάς ακόμη. Φοβάμαι που με θες ακόμα στη ζωή σου.
Φοβάμαι όλα εκείνα που ήθελες για μας. Φοβάμαι που μου λεγες "θα περιμένω".
Μα εγώ είμαι εγωίστρια αγάπη μου. Θέλω πολλά με τον τρόπο μου.
Θυμάμαι το χαμόγελό σου που έλαμπε στο πλάι μου. (Τώρα στέκεται μόνο του.)
Και ξέρω πως όσο με λάτρεψες άλλο τόσο ίσως με μισήσεις κάποια στιγμή.
Δεν μου κράτησες ποτέ κακία όμως, μόνο παράπονα. Παράπονα για όλα εκείνα που τα ήθελες αλλιώς και εγώ τα έκανα με τον τρόπο μου.
Όταν σε είχα δει το ήξερα πως είχα αγγίξει ένα κομμάτι ευτυχίας. (Το είχα δει στα μάτια σου)
Αρνήθηκες να το δεις αρχικά από φόβο αλλά όταν είσαι σίγουρος που θες να πας τότε προσπαθείς.
Και το πάλεψα. Και γεννήθηκε ότι πιο όμορφο υπήρξε. Η σχέση μας.
Θυμάμαι τα δάκρυα που είχαν στάξει για τις στιγμές που μας χώριζαν τα χιλιόμετρα.
Θυμάμαι τα χαμόγελα σε κάτι βόλτες. Γλυκές σιωπές με βλέμματα.Τρέλα.
Τρέχαμε όμως γρήγορα. Τρέχαμε να φτάσουμε στην ευτυχία που απλωνόταν.
Τερματίσαμε πρώτοι μα ήμασταν τελευταίοι. Φτάσαμε στο τέλος.
Θυμάμαι τα μάτια σου να με σκοτώνουν την ώρα που μου έλεγες "γύρνα πίσω".
Μα δεν γυρίζω ποτέ το κεφάλι το ξέρεις.
Όχι από εγωισμό. Αλλά γιατί ο έρωτας τελειώνει ξαφνικά και σ' αφήνει να μετράς τα κομμάτια σου.
Μα είμαι αρκετά μεγάλη για παραμύθια και έτσι δεν μέτρησα τίποτα, δε δάκρυσα.
Μόνο ψιθύρισα "είναι άγριος ο έρωτας"
©Παναγιώτα η Αθεράπευτη
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου