Στο πρεβάζι των συναισθημάτων (ποίημα)

Όλα ξεκίνησαν σαν βροχή και ας ήταν Καλοκαίρι...

Το πάθος η ορμή των υγρών χειλιών να γευτούν.

Όλα συνέχισαν ως βροντή και ας ήταν καθαρός ουρανός...

Το λάθος και η ορμή των ματιών επάνω μας το μαρτυρά.

Ύστερα βγήκε ο ήλιος, μα ήταν πια αργά...

το ποτάμι είχε φουσκώσει και είχε πάρει μαζί του ότι αγαπήσαμε.

Κορμοί συναισθημάτων, σπασμένοι έτρεχαν μαζί με το νερό...

το ποτάμι είχε φουσκώσει και είχε πάρει μαζί του ότι πλέον λησμονούμε.

Τρόμαξα την πρώτη φορά...

Μα όταν έγινε δεν είχε πια σταματημό.

Τρόμαξα την τελευταία φορά...

και όταν σταμάτησε δεν ήμουν πια εγώ.

Απόκαμα στο κατάρτι δεμένος και περίμενα την ποινή...

Μα αυτή δεν ήρθε ποτέ, σαν μαρτύριο αέναο.

Απόκαμα στο πρεβάζι δεμένος με δάκρυα...

Μα αυτή δεν ήρθε ποτέ, σαν ποινή μαρτύριο.

Ο ουρανός είχε πιάσει πάλι σύννεφα, θα βρέξει...

Χείλη υγρά σαν τότε... μα το τότε, έγινε ποτέ.

Ο ουρανός μου χαμογέλασε, κάτι έβλεπε από κει πάνω...

Βάπτισμα, ωρίμασμα και χείλη έτοιμα να γευτούν.

και η βροντή; Αναφώνησα...

Να τη σέβεσαι... μου απάντησε.

Γεώργιος Ευαγγελόπουλος 7/04/2014