Έγραφα για τη ζωή μου, έγραφα περιστατικά που συνέβαιναν γύρω μου, κατέληξα να μπορώ να γράφω και μυθοπλασίες. Έγραφα τόσο πολύ που οι φίλες μου θα με περνούσαν για τρελή αν δεν με ήξεραν.
Έγραφα γιατί ξεσπούσα στις λέξεις. Απεγκλώβιζα τα αρνητικά συναισθήματα και έμενα ήρεμη.
Έχω κλάψει μπροστά στα κείμενά μου και μαγκιά μου.
Αποδεχόμουν πάντα ό,τι ένιωθα και τίποτα πιο πέρα.
Απέφευγα τις δήθεν ορθές λογικές των άλλων και ακολουθούσα πάντα το δικό μου δρόμο.
Το ότι δεν άλλαζα την δική μου ηθική για την καύλα του καθενός το θεωρούσα διαφορετικότητά μου.
Σε ένα κόσμο που πάντα προσπαθούσαν να με πείσουν να μαι σαν την μάζα ήταν πρόκληση να μαι κάτι το διαφορετικό.
Κάποια στιγμή σταμάτησα να γράφω.
Σκεφτόμουν πολλά και γρήγορα και δεν ήθελα καν να τα αποτυπώσω.
Δεν ένιωθα την ανάγκη να γράψω.
Ίσως γιατί κουράστηκα να αναλύω τη ζωή και αυτά που δεν πετυχαίνουν.
Είχε φτάσει η ώρα να κοιτάξω το μέσα μου.
Ή απλά είχα κουραστεί να προσπαθώ να δώσω στους άλλους να καταλάβουν πως δεν είμαι απλά μια εικόνα. Δεν είμαι 5-10 φωτογραφίες και 10-20 χαζά στάτους.
Είμαι πολλά περισσότερα. Που αν δεν θες να τα δεις δε θα τα δεις.
Η όραση ανήκει σε πολλούς, η αντίληψη όμως σε λίγους.
Κάποια στιγμή ένα άτομο το οποίο έχω δει στη ζωή μου ελάχιστες φορές, με κουλτούρα, γνώσεις, γενικά άτομο παρτάκιας σε όλα του αλλά έξυπνος, μου είπε: είσαι αρκετά οξυδερκής.
Και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: είδε σε μένα αυτό που άλλοι δεν καταφέρνουν να το δουν ούτε σε βάθος χρόνων. Και εκεί κατάλαβα πως αυτό που είσαι όποιος θέλει θα το αντιληφθεί.
Αν δεν θέλει γιατί έτσι τον βολεύει δε θα το δει. Και να το δει θα κάνει πως δεν το είδε.
Δεν προσπαθούσα να αποδείξω ποτέ τίποτα. Ήμουν αυτή που ήμουν, αυθόρμητη αλλά αυθεντική.
Η κολλητή μου πάντα έλεγε πως το fb μου δεν συνάδει με την σοβαρότητά μου και τις γνώσεις μου. Ήταν ωραίο που παραδεχόταν ότι δεν είμαι έτσι σαν αυτό που έβγαινε λάθος. Γιατί με ήξερε. Με ξέρει.
Και ξέρει πως όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμείνω το ίδιο αυθεντική με τώρα. Πιστή στις αρχές μου και τις ιδέες μου αδιαφορώντας για τον κόσμο και την πραγματικότητα που προσπαθούν να μου πλασάρουν.
Γελάω πολύ, κλαίω όταν έχω νεύρα, μου προκαλούν θυμό οι αχάριστοι, δίνω και την ψυχή μου όταν μου φερθούν όπως μου αξίζει.
Αυτή είμαι και δεν θα αλλάξω....γιατί η δική μου ζωή θα είναι πάντα ένα βιβλίο!
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου