Kαι δε θα σαι ποτέ ο ίδιος/ η ίδια.
Οι σχέσεις σε πλάθουν. Και ένα κοσούρι στο αφήνουν.Ακόμα και η σχεδόν τέλεια σχέση κάτι θα σου αφήσει.
Ο μ@λάκας/η πουτ@να σε κάνει να μισείς όλο τον αντρικό/γυναικείο πληθυσμό που του/της προσομοιάζει.
Ο/Η τέρμα καλός/ή σε κάνει να μην αντέχεις τον υπέρεμετρο συναισθηματισμό. Κάθε εκδήλωση τρυφερότητας σε κάνει να πνίγεσαι.
Ίσως βασικά να πνίγεσαι γιατί δεν θες κάποιον 100% αλλά 90% και κατεβαίνουμε.
Ή βασικά μπορεί να φταίει και το ηλίθιο μυαλό σου και να πνίγεσαι για κάποια ίσως ανόητα πρέπει που θες να τηρήσεις και προσπαθώντας να τα τηρήσεις χάνεσαι και δεν αντέχεις την εκδήλωση αγάπης που τόσο απλόχερα σου προσφέρεται.
Ή βασικά μπορεί να φταίει και το ηλίθιο μυαλό σου και να πνίγεσαι για κάποια ίσως ανόητα πρέπει που θες να τηρήσεις και προσπαθώντας να τα τηρήσεις χάνεσαι και δεν αντέχεις την εκδήλωση αγάπης που τόσο απλόχερα σου προσφέρεται.
Το ένα σου βρωμάει το άλλο σου ξινίζει και ψάχνεις στο αχανές πλάνο του μυαλού σου τη χρυσή τομή.
Μα όσο και να ψάξεις χρυσό δε θα δεις γιατί το χρυσό αγγίζει την τελειότητα και στον κόσμο μόνο από ασημί και κάτω θα βρεις.
Χάνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πνίγεσαι γιατί είσαι προκατειλημμένος/η και νομίζεις ότι θα πνιγείς.
Στην πραγματικότητα πατάς στα ρηχά, πιο ρηχά δεν γίνεται και εσύ νομίζεις ότι ο άλλος σε έχει στείλει στα βαθιά.
Πάρε ανάσα και ξανασκέψου που πατάς.
Μπράβο. Τώρα που κατάλαβες ότι είσαι στα ρηχά μήπως να σταματήσεις να νομίζεις πως πρέπει να κολυμπάς γιατί πατώνεις;
Ναι πατώνεις ανόητε/η και η/ο άλλη/ος προσπαθεί να καταλάβει αν το χεις χάσει.
Και εντάξει μπορεί οι σχέσεις να σου αφήνουν κουσούρια αλλά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τα εκάστοτε ψυχολογικά σου.
Βγες από το λαβύρινθο του μυαλού σου πριν να ναι αργά. Έτσι κι αλλιώς πάντα κάτι μένει.
Άκου τι θα σου πω. Η ζωή δεν είναι πρόβα που την κάνεις ξανά και ξανά και μετά την ζεις.
Είναι κατευθείαν παράσταση. Η μεγαλύτερη που υπάρχει με ένα τέλος που κανείς δεν ξέρει.
Γι αυτό παίξε όσο πιο καλά μπορείς.
Παίξε έτσι που αν σε ρωτούσαν, "θεωρείς πως ανταποκρίθηκες επάξια στο ρόλο σου";, να σε κοιτάς και να λες, "ΝΑΙ απόλυτα και είμαι υπερήφανος/η".
Να παίζεις ένα ρόλο που να σε κάνει να νιώθεις πως αξίζεις το χειροκρότημα. Όχι ύπουλα, όχι παραπλεύρως, όχι από τύχη. Απλά γιατί το άξιζες.
Υ.Σ. οι άνθρωποι που σας αντέχουν περισσότερο από τον εαυτό σας να ξέρετε σας αγαπούν!