Επιστολή χωρίς παραλήπτη

Μια επιστολή που ποτέ δεν βρήκε τον παραλήπτη της μα θέλησε να δημοσιευτεί εδώ.

"Θα ντρεπόμουν ακούς; Θα ντρεπόμουν πολύ να στέκεται απέναντί μου ένας άνθρωπος, ο οποίος θα ήξερα πως έγινε κομμάτια από εμένα...για εμένα...Θα ντρεπόμουν.
Δε θα τολμούσα να του πω γεια. Θα τον απέφευγα σφοδρά για να μην συναντηθούν ποτέ ξανά οι ζωές μας. Δύο παράλληλοι που κάποτε τέμνονταν μπορούν να επεκτείνονται επάπειρον χωρίς να συναντιούνται. Έτσι και εμείς. Θα τρέχουμε παράλληλα. Θα ζούμε παράλληλα. Δε θα συναντιόμαστε. Αμυδρά, αχνά κάπου κάπου φευγαλέα θα αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο. Με τι ματιά, τι βλέμμα; Θα έπαιρνα το βλέμμα μου γρήγορα για να μη δω, για να μην καταλάβω το κακό. Τον πόνο. Τα κομμάτια σου. Θα απέφευγα τις τύψεις μου. Θα τις προσπερνούσα μέχρι να με βρουν στην επόμενη στροφή. Θα τις έβαζα σε βαθιά κουτάκια μέχρι να μπορέσουν να τα ανοίξουν και να ξεπεταχτούν.
Ή απλά θα μπορούσα να σε βρω. Να σου ζητήσω συγνώμη και να σε αφήσω να με τιμωρήσεις. Με αδιαφορία, με σιωπή. Να με βρίσεις, να με χτυπήσεις. Ή και να δεχτείς τη συγνώμη.

Αλλά αυτό που θέλω να πω τελικά είναι πως δεν γίνεται να κοιτάς στα μάτια κάποιον που κομμάτιασες , εγώ θα ντρεπόμουν....εσύ γιατί δεν ντρέπεσαι καθόλου; θράσσος το λένε;
Μπορεί και αυτό τελικά να ναι το θράσσος των δειλών"