"Nα φοβάσαι τη μέρα που δε θα θες ούτε μουσική ν' ακούσεις". Το είχα διαβάσει κάποτε σε μια εικόνα στο ίντερνετ.
Και μετά από χρόνια ξημέρωσε μια μέρα που δεν ήθελα να ακούσω μουσική. Που πάγωσα. Που το μέσα μου, το μυαλό μου και η καρδιά μου σταμάτησαν σε χρόνο διαφορετικό από αυτόν που κυλούσε στο παρόν.
Δεν συμβάδιζα, δεν έκανα connect. Ήταν σα να ξεφόρτισα απότομα.
Τις νύχτες καθόμουν στη γωνίτσα μου, τάχα μου να δω τηλεόραση αλλά ούτε αυτό δε με γέμιζε.
Τις μέρες που σχόλαγα από τη δουλειά έβαζα να ακούσω ένα τραγούδι και βαριόμουν στα 3 δευτερόλεπτα. Δεν μου έκανε αίσθηση. Δεν το απολάμβανα, δε με γέμιζε. Ήταν εντελώς αδιάφορο το άκουσμα. Η μελωδία, οι στίχοι ήταν πλέον για μένα το μεγάλο κενό. Ένα μεγάλο error αναβόσβηνε μέσα μου με μεγάλα γράμματα.
Επτά μήνες και δεν μπορούσα να ακούσω αυτό που τόσο λάτρευε(ς).
Μέχρι που μου κάνε(ς) τη χάρη να ρθει(ς) στον ύπνο μου. Θα έπαιζε(ς) λέει μουσική. Και ξανάρθε(ς).
Και τότε κάτι ξύπνησε μέσα μου.
Τότε μια μέρα έβαλα από εκείνη την ξένη μουσική που αγαπούσε(ς). Και ένιωσα τόσο γεμάτη. Τόσο χαρούμενη.
Ξαφνικά κάτι ξύπνησε. Κάτι ζωντανό παλλόταν μέσα μου. Και ήταν μια διάθεση από αυτή που νιώθουν οι ερωτευμένοι χωρίς να έχω τον έρωτα στα χέρια μου.
Και μετά από εκείνες τις μέρες, άκουσα και κείνα τα λυπητερά και τα καινούργια και όλα. Ξαφνικά όλα φάνταζαν κανονικά κι ας μην ήταν. Γιατί προχωράς με κείνο το κομμάτι σου να λείπει.
Δεν έχει σημασία όμως. Σημασία έχει να προχωράς. Να γελάς. Να νομίζουν ότι είσαι καλύτερα από ποτέ κι ας μην είσαι.
Ξαφνικά το error 505 που παρουσίαζε η σύνδεση μέσα μου είχε αποκατασταθεί.
Η σύνδεσή μου με τον παρόντα χρόνο ήταν επιτυχής και το πράσινο τικ αναβόσβηνε έντονα.
Και ξαφνικά το γκρι και το μαύρο γίνανε πολύχρωμα φωτάκια μέσα μου που με έσπρωχναν να ζήσω.
Αλλά την καρδιά να την ακούς ξέρει πότε είναι έτοιμη για παρακάτω!
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου