Και έτσι πέρασε ολόκληρος χειμώνας…
Μέσα σε αυτό το διάστημα η Μαρίνα γνώρισε το Γιάννη ένα συμφοιτητή
της, ηλικίας 23 ετών, με τον οποίο αποφοίτησαν και μαζί όταν τελικά πήρε
το πτυχίο της στη δημοσιογραφία….
Ο Κώστας δεν είχε κατάφερε ακόμα να πάρει το πτυχίο του στην Ψυχολογία
και προς το παρόν δούλευε σε καφετέριες και μπαρ….
Έτσι έφτασε το καλοκαίρι…. ήταν το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού…
Το πρώτο βράδυ που έκανε opening ένα καλό μπαράκι στην περιοχή τους….
Χ-Το περσινό
καλοκαίρι είχες τις μαύρες σου…
Μ-Περασμένα,
ξεχασμένα…. για πες που θα πάμε απόψε;;
Χ-Έχω
κλείσει τραπέζι στο μπαράκι κοντά στη θάλασσα , έχει opening ….
Μ-Σούπερ….
Η ώρα είχε φτάσει… η Χριστίνα και η Μαρίνα κατευθύνονταν προς το
μπαράκι που θα περνούσαν την νύχτα….
Το τηλ. της Μαρίνας χτύπησε… (ο Γιάννης)….
Μ-Έλα
Γιάννη, τι κάνεις;
Γ-Καλά
Μαρινάκι, είμαι κάτω από το σπίτι σου έλεγα να σου κάνω έκπληξη και να τα πούμε
λίγο αλλά δεν βλέπω φως….
Μ-Δεν είμαι
σπίτι, είμαι με τη Χριστίνα στο μπαρ κοντά στη θάλασσα… έλα θα σε
περιμένουμε….
Γ-Εντάξει σε
πέντε λεπτά θα μαι κοντά σας….
Μ-Φιλάκια!
Χ- θα έρθει
ο Γιάννης;
Μ- Ναιιιι ….
Χ-Τέλεια!
Η Χριστίνα χάρηκε που θα είχαν και ένα αγόρι στην παρέα….
Έφτασαν στο μπαράκι πρώτες από το Γιάννη και ανέλαβαν να βρουν το
τραπέζι τους…
Για καλή τους τύχη το παιδί στην υποδοχή ήταν φίλος της Χριστίνας
και έτσι της εξυπηρέτησε αμέσως….
Ο Γιάννης έφτασε και κάθισε μαζί τους…
Παρήγγειλαν τα ποτά τους και συζητούσαν διάφορα…
Για τη μέρα τους, για το μέλλον τους, για ό,τι βάζει ο νους σας….
Ο Γιάννης μιλούσε στη Μαρίνα κοιτάζοντάς την στα μάτια…
Ήταν φως φανάρι ότι δεν την έβλεπε πια φιλικά και το ίδιο είχε
αρχίσει να συμβαίνει και στην Μαρίνα….
Κάποια στιγμή εκείνη δίψασε…
Έφτασε μέχρι τη μπάρα και μια τυχαία συνάντηση θα τα ανέτρεπε
όλα…. ή μήπως όχι;
Ο μπαρμαν ήταν ο Κώστας… αυτός που με τόσο κόπο είχε αφήσει στην
άκρη το περσινό καλοκαίρι….
Κ-Μαρίνα;;;
τι έκπληξη….
Μ- Ένα
ποτήρι νερό παρακαλώ….
Κ-Έλα ρε συ
Μαρίνα μην κάνεις πως δε με ξέρεις… προσπάθησα να σου εξηγήσω….
Μ-Δε θυμάμαι
να προσπάθησες και πολύ… το νερό μου σε παρακαλώ….
Κ-Μπορούμε
να τα πούμε αύριο; Έστω να μου αφήσεις το νούμερό σου;
Μ-Φυσικά και
όχι…Ρε συ Κώστα, προσπάθησα τόσο πολύ να σε ξεπεράσω, νιώθω πως είμαι καλά και
θες να κάνω βήματα προς τα πίσω;
Κ- Καλά
Μαρίνα μου, απλά έχω μετανιώσει για πολλά…
Μ- Με
πέταξες από τη ζωή σου σα να μην ένιωσες ποτέ τίποτα… γι' αυτό αν όπως λες
μετάνιωσες θα με αφήσεις… ήσυχη….
Κ- Το νερό
σου…
Μ-Γεια!
Αυτό ήταν….
Η Μαρίνα ήταν πια σίγουρη….
Είχε δει τον Κώστα… δεν ήθελε καμία του εξήγηση και ένιωθε έτοιμη
να ανοίξει νέο κεφάλαιο στη ζωή της….
Μόνο για εκείνη τη στιγμή…
Τη στιγμή της απέραντης δύναμης που ένιωσε να την διαπερνά και που
ονομάζεται αξιοπρέπεια…
Εκείνη τη νύχτα ήπιε πολύ… τόσο ώστε πάνω στο χορό να φιλήσει το
Γιάννη….
Το πρωί βρήκε τη Μαρίνα στο σπίτι της Χριστίνας να κλαίει… να της
λέει για το πόσο ήθελε τον Κώστα… για το τι νιώθει ακόμα μέσα της και πως για
εκείνη ήταν κάποιος που της έμαθε πολλά και πως όσο και να προσπάθησε
ουσιαστικά δεν το ξεπέρασε….
Χ-Και το
φιλί με το Γιάννη εχτές;;; δεν σήμαινε τίποτα; Πληγώνεις έναν άνθρωπο Μαρίνα….
Μ- Όχι τον
Γιάννη τον θέλω απλά το να δω τον Κώστα ανέσυρε από μέσα μου παλιά
συναισθήματα… θα μου περάσει….
Χ- Μακάρι… ο
Κώστας δεν άξιζε όσα του έδωσες… κάντο για τον εαυτό σου και μην αφήσεις να σε
επηρεάσει ένα τυχαίο γεγονός….
Μ- Έχεις
δίκο…. Νομίζω πως τον θέλω μόνο και μόνο γιατί χωρίσαμε κάπως περίεργα….αλλά
δεν τον θέλω ξανά στη ζωή μου…. Με πλήγωσε μία, μπορεί και πάλι αν θέλει….
Χ- Τα είπες
όλα… βουρ για το Γιάννη…..
Και έτσι 2 μέρες μετά η Μαρίνα και ο Γιάννης αποφάσισαν πως θα
ήταν μαζί….
Τόσο μαζί που σε ένα μήνα μετά είχαν ήδη συγκατοικήσει…
Είχαν κοινά ενδιαφέροντα… ήταν απόφοιτοι της ίδιας σχολής…
Συζητούσαν μαζί για θέματα δουλειάς…. Δημιουργούσαν μαζί….
Χαμόγελα ακούγονταν σε κάθε γωνιά του σπιτιού ώσπου μια μέρα στην
άλλη γραμμή του τηλεφώνου ακούστηκε η φωνή της Χριστίνας να λέει:
-Ο Κώστας Μαρίνα… ο Κώστας είναι σοβαρά στο Νοσοκομείο...
Ατύχημα με τη μηχανή ήταν… ο Κώστας επέστρεφε ξημερώματα από τη
δουλειά του όταν έχασε τον έλεγχο και τώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο με
ελάχιστες ελπίδες να ζήσει…
Και όσο και να μην ήθελε να το παραδεχτεί η Μαρίνα, την ένοιαζε…
ό,τι και να της είχε κάνει θα έτρεχε κοντά του… και ο Γιάννης καταλάβαινε….
Τη στήριξε …. πήγαν μαζί στο νοσοκομείο….
Η εικόνα του Κώστα στο κρεβάτι και κανείς να μην ξέρει αν θα
ζήσει….
Η Μαρίνα μετάνιωσε, για εκείνη τη στιγμή που είχε βάλει πιο πάνω
την αξιοπρέπεια από το συναίσθημα… το πραγματικό συναίσθημα….
Ήταν αξιοπρέπεια ή εγωισμός τελικά;
Τώρα μετανιωμένη ήθελε να του τα πει όλα… τι ένιωσε, πως ένιωσε….
Τι θα ήθελε….. ότι δεν του κρατούσε κακία στην πραγματικότητα…
Πως τον ήθελε έστω σαν φίλο στη ζωή της….
Και ο Κώστας ύστερα από σχεδόν 2 μέρες συνήλθε….
Η Μαρίνα μίλησε επιτέλους ξεκάθαρα για το τότε και το τώρα και ο
Κώστας παραδέχτηκε πως ήταν ένας κόπανος που όμως θα έκανε τα πάντα πλέον σα
φίλος της για να χαμογελά….
Σήμερα η Μαρίνα συνεχίζει με τον Γιάννη… και οι
δυο τους δουλεύουν σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και κάνουν όνειρα για το μέλλον….
Ο Κώστας αποφοίτησε και άνοιξε δικό του γραφείο ψυχολόγου….
Μάλιστα συγκατοικεί με μια κοπέλα την Μαρία που γνώρισε όταν έκανε
το μεταπτυχιακό του….
Η Μαρίνα και ο Κώστας κρατάνε φιλική επαφή και βγαίνουν και για
καφέ….
Η Χριστίνα πήγε για σπουδές στην Αγγλία και δεν επέστρεψε ποτέ
αλλά φρόντισε να κρατά επικοινωνία με όλους….
Τα ηθικά διδάγματα της ιστορίας στην επόμενη ανάρτηση!
© Παναγιώτα
Γρουμπού
