Εξαρτώμενα όντα από ζωές άλλων αντί να δούμε πως δεν θα εξαρτόμαστε από κανέναν...
Φταίει που νεογέννητα καθώς είμαστε βιώνουμε δύσκολα τον απογαλακτισμό!
Και αυτό μας ακολουθεί για πάντα.
Γνωρίζουμε ανθρώπους, δενόμαστε, περνάμε στιγμές και όταν φτάνει εκείνη η ώρα του χωρισμού νιώθεις να γκρεμίζεται ο κόσμος....
Και έρχονται όλοι εκείνοι οι επιστήμονες να σου πούνε πως ο πόνος του χωρισμού είναι υπαρκτός και ας είναι ψυχικός...
Δεν αφήνουμε λέω εγώ τα επιστημονικά;
Λύπη νιώθουν αυτοί που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους....
Στενοχώρια αυτοί που αισθάνονται ανασφαλείς....
Πόνο αυτοί που τους λείπει η αγάπη από τη ζωή τους...
Δε μας φταίνε οι άλλοι αν πονάμε... μας φταίει που είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα τα καταφέρουμε χωρίς τον άλλο....
Που εκ των προτέρων λέμε μεγάλα λόγια...
Που δε μας έμαθαν να βάζουμε σε σειρά τις σκέψεις μας και τα αισθήματά μας...
Που μας μαθαίνουν να πετάμε στα σύννεφα αντί να πατάμε στη γη....
Που μας λένε τι να κάνουμε για να είμαστε καλά με κάποιον και δε μας μαθαίνουν πως να περνάμε καλά και μόνοι μας....
Και δεν λέω πως οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από μια σχέση....από μια σταθερά στη ζωή τους...από λίγη ασφάλεια, κατανόηση και αγάπη....
Απλά λέω πως δεν είναι ανάγκη να πιστεύουμε πως μόνο έτσι μπορούμε να μαστε καλά!
Δηλαδή σαν παιδιά που είχαμε μόνο την αγάπη των φίλων και των συγγενών δεν ήμασταν καλά;
Ίσα ίσα που ήταν τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μας!
Το μόνο που σε πονούσε ήταν μερικά χτυπήματα στα γόνατα ή στα χέρια!
Λίγη πίστη χρειαζόμαστε... και όχι πολύ μακριά... στον εαυτό μας!!!!
© Παναγιώτα η Αθεράπευτη
