ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
loading...

Φοιτητικά Χρόνια!

9:46 μ.μ.
Όταν ήμουν πρωτοετής πίστευα πως η φοιτητική μου ζωή θα ναι γεμάτη τρέλα και έρωτα!
Και δεν μπορώ να πω ότι τελικά απείχε και πολύ!
Όταν έκανα τα πρώτα μου δειλά βήματα στην Αθήνα, την πόλη των ονείρων μου, όλα έμοιαζαν μια μεγάλη τρέλα.
Κοιτώντας φωτογραφίες αναπολώ στιγμές.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την τρελή μέρα που πήραμε η μια τηλέφωνο την άλλη και είπαμε: πάμε Αίγινα και ό,τι γίνει.
Τηλέφωνο, αυτό που πλέον δεν χρησιμοποιούμε για να ακούμε φωνές αλλά για να στέλνουμε μόνο γραπτά μηνύματα.
Δεν είχαμε τίποτα τότε. Κανένα κοινωνικό δίκτυο. Και ίσως ήταν καλύτερα!
Και έτσι βρεθήκαμε εγώ, η Ε, η Μ... οι τρεις μας....στον Πειραιά!
Κόψαμε εισιτήρια, επιβιβαστήκαμε και αυτό ήταν... σε λίγη ώρα πατούσαμε το έδαφος της Αιγίνης!
Λίγο μετά καταλήξαμε στην Αγία Μαρίνα αναζητώντας ξενοδοχείο για διαμονή! Και ήμασταν και τυχερές.... ποιότητα, ευρυχωρία και όλα αυτά με ελάχιστα λεφτά!
Ξεχυθήκαμε στα στενά αναζητώντας την παραλία!
Βάλαμε τις πετσέτες η μια δίπλα στην άλλη και βουτήξαμε!
Γελούσαμε γιατί δε μας ένοιαζε τίποτα!
Πασαλείψαμε τα κορμιά με λάδι για να μαυρίσουμε....εγώ μάλιστα συνέχισα την ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου....
Θυμάμαι ακόμα τις αστείες φωτογραφίες λίγο πριν ντυθούμε και βγούμε έξω....
Αλλά και κείνες στους διαδρόμους....
Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές του πρώτου έτους.
Θυμάμαι επίσης ακόμα μια νύχτα οι τρεις μας που πηγαίναμε ακρωτήρι και εν τέλει βρεθήκαμε στην αυτοκίνηση χορεύοντας Rnb....
Ή τη φορά που εγώ και η Ε πήγαμε Ακρωτήρι και σε κάποια φάση εμφανίστηκε η Στανίση και ξενερώσαμε τόσο που πήγαμε στη δίπλα παραλία να αράξουμε!
Θυμάμαι ακόμα εκείνες τις στιγμές που με ένα τηλέφωνο από την Αθήνα βρισκόμασταν στο πατρινό καρναβάλι να χορεύουμε σε γκρουπ.
Θυμάμαι εκείνους τους πρώτους χαζούς και δειλούς έρωτες που νομίζαμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό και όταν τελικά τελείωνε λέγαμε τι χάναμε τόσο καιρό πλάι σε αυτό τον άνθρωπο... τον εκάστοτε άνθρωπο...
Ο έρωτας όπως και η τρέλα θέλουν ταχύτητα.. μεγάλη....
Και εμείς τρέχαμε πάντα πολύ για όλα....
Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες στις καφετέριες της Παντείου.
Το ατελείωτο τάβλι με συμφοιτητές.
Τα πάρτυ σε σπίτια!
Τον έρωτα ... τις πεταλούδες στο στομάχι.... 
Πολλούς θα γνωρίσεις λίγοι θα αγγίξουν όμως...
Όσα ονόματα και να πεις λίγα είναι αυτά που σε στιγμάτισαν...
Καμιά φορά μπορεί να αρκεί έστω ένα όνομα ή δύο το πολύ!
Και μεγαλώνεις και περνάνε τα χρόνια και αλλάζεις... ωριμάζεις...
Σκέφτεσαι αλλιώς... μπορεί να ντύνεσαι και αλλιώς....
Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι καταστάσεις...
Κάπου εδώ σταματώ να γράφω γιατί το μυαλό σκέφτεται πιο γρήγορα και δεν προλαβαίνω να αποτυπώνω τα πάντα....
Αλλά ένα είναι το σίγουρο...
Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν θα τα άλλαζα για τίποτα!

Υ.Σ. Νοσταλγώ ακόμα και τις φορές που μαγείρευα φαγητά ή έφτιαχνα λουκουμάδες... και ας ήταν η ώρα και 4 τα ξημερώματα.... γιατί έκανες ό,τι ήθελες όποτε το ήθελες!

© Παναγιώτα η Αθεράπευτη

 
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ