ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
loading...

Σε μια ανάσα ό,τι έγινα σε σένα το χρωστάω*

1:53 μ.μ.
Απόψε θα έφτανε μια ανάσα θύμησες από αυτές τις παλιές...
Κάπου 6 χρόνια πριν.
Μια βόλτα σε ένα πλακόστρωτο σε μια σχολή από αυτές που γνώρισα σαν φοιτήτρια, με ένα στυλό στο χέρι και κανένα σχέδιο. Ή μάλλον ένα! Να τελειώσω στα τέσσερα χρόνια. Είμαι αυτή που σας λέγαν λοιπόν να μην την κάνετε παρέα γιατί ο στόχος επετεύχθει.
Κάπου σ' ένα μέρος με δεντράκια και γκαζόν, στη μέση του ένα συντριβάνι με παρτέρια, με λουλούδια και παγκάκια με παρέες που γελάνε δυνατά, φωνάζουν ή τραγουδάνε, ανάμεσά τους και εγώ.
Κάπου, Γενάρη μήνα ή Μάϊο, λίγο πριν τις εξεταστικές, που ελάχιστη διαφορά έκαναν στη συχνότητα και την ποσότητα του "έξω". 
Έτσι, χωρίς όλες τις βλακείες που προσπαθούν εσχάτως να αποκτήσουν τη σημασία τους.
Και δύο μάτια στη θύμησή μου σαν το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Σα να μην είχα ξαναδεί τέτοια μάτια. Τόσο πολύ χάραξε μέσα μου εκείνος. Σε μια ανάσα, σε μια νύχτα, σε μια στιγμή....ό,τι έγινα σε κείνον το χρωστάω. 

Απόψε θα έφτανε μια ανάσα θύμησες από αυτές τις παλιές. Ίσως λίγο ακόμα πιο πίσω. 6,5 χρόνια.
Εκεί που τα άγχη είχαν τελειώσει για λίγο και κάναμε όνειρα για σχολές, για σπουδές, για μεγάλα πράγματα, έχοντας αφήσει πίσω το σχολείο με τον καθημερινό εφιάλτη του ξυπνήματος, του φροντιστηρίου, της αβεβαιότητας.

Απόψε θα έφτανε μια ανάσα θύμησες  από αυτές τις παλιές...ίσως 7-8 χρόνια πίσω...εκεί που είχαμε μόνη έννοια τα νέα πρόσωπα που βρίσκαμε μπροστά μας καθημερινά. 
Τα μαθήματα στο σχολείο και άντε κανένα φροντιστήριο. 
Τότε που ψάχναμε γενικά "τι" και "πως" και τρέχαμε σαν τρελοί καταπάνω σε ότι γυάλιζε περισσότερο και σε ότι πονούσε πιο πολύ.
Με εκείνα τα απογεύματα στο σπίτι που μπορεί να μην ήταν όσο οικογενειακά τα ήθελα. 
Με εκείνες τις λίγες βόλτες που μας φάνταζαν σαν την μεγαλύτερη έξοδο....και τώρα μου φαίνονται ένα τίποτα... 
Πως μίκρυναν όλα αυτά στο σήμερα....

Μια ανάσα θύμησες και είναι από αυτές που καμιά πραγματικότητα δεν μου τις εξαργυρώνει...τότε που περπατούσαμε στους δρόμους και στα σοκάκια της Αθήνας κάνοντας όνειρα...τότε που έφτανε μια αγκαλιά σε ένα πεζούλι με χαμόγελα που αποτυπώνονταν σε μια φωτογραφία για να μην ξεχάσει κανείς μας....τότε που φανταζόμασταν να τελειώνουμε και να χαράζουμε το δρόμο μας μέσα στην κοινωνία...


Ευχαριστώ καθημερινά όλους εκείνους τους ανθρώπους που δε με ξέχασαν και δεν τους ξέχασα.

Πολλές φωτογραφίες, πολλές αναμνήσεις, πολλά τα χαμόγελα, φιλίες για μια ζωή!

0 Σχολίασε το Άρθρο...:

Δημοσίευση σχολίου

 
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ