Μια δυσάρεστη είδηση περίμενε το πρωί της Τρίτης τον Ακάκιο Εγκομιάν καθώς έμπαινε στα κεντρικά γραφεία της Misko στην οδό Πάππου. Ένας λευκός φάκελος με μια λιτή επιστολή του γνωστοποιούσε την απόφαση της διοίκησης της εταιρίας να διακόψει την συνεργασία τους.
Ο 87χρονος στάθηκε σκεπτικός στο πλατύσκαλο της εισόδου και συγκράτησε με το δάχτυλο του ένα δάκρυ που πρόλαβε να κυλήσει από το σοφό του μάτι.
Σπεύσαμε να τον συναντήσουμε λίγες ώρες αργότερα στο διαμέρισμά του στα Άνω Πατήσια. Την πόρτα άνοιξε η γυναίκα του, μια νεαρή Ρουμάνα. «Τον φρόντιζα για πολλά χρόνια, από το πρώτο του εγκεφαλικό. Τον τάιζα, τον έπλενα, τον άλλαζα και ήρθαμε κοντά. Αργότερα τον ερωτεύτηκα και τον παντρεύτηκα» είπε χαμογελώντας η ομολογουμένως εντυπωσιακή γυναίκα, δείχνοντας τον δρόμο για το σαλόνι. Εκεί, περίμενε καθισμένος σε μια πράσινη πολυθρόνα ο Ακάκιος.
«Τα μακαρόνια να είναι Misko» είπε με αδύναμη φωνή και όλοι οι παρευρισκόμενοι στο δωμάτιο ξεσπάσαμε σε δυνατά γέλια. Ο Ακάκιος δεν είχε χάσει το κουράγιο και το χιούμορ του. Ζητήσαμε από την σύζυγό του να μας αφήσει για λίγο μόνους. Θέλαμε η συζήτηση με τον Ακάκιο, τον αφανή ήρωα της παιδικής μας ηλικίας, να γίνει όσο το δυνατόν πιο προσωπική, να μάθουμε πράγματα για αυτόν που δεν έχουν βγει ποτέ στην δημοσιότητα. Το πρώτο ερώτημα ήταν εύλογο και αφορούσε την απόλυσή του από την εταιρία με την οποία είχε συνδέσει το όνομά του για περίπου μισό αιώνα. «Τα μακαρόνια να είναι Misko» απάντησε αινιγματικά, βάζοντάς μας σε βαθιές σκέψεις.
Επιμείναμε ζητώντας περισσότερες πληροφορίες. Ξέραμε ότι ο Ακάκιος είναι βαθιά περήφανος άνθρωπος και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα έφτανε στο σημείο να κακολογήσει τον πρώην εργοδότη του αλλά ελπίζαμε να αποκομίσουμε μια αίσθηση για τα αισθήματα που τον διακατέχουν την συγκεκριμένη στιγμή. Χαμήλωσε το βλέμμα του και σφίγγοντας τις γροθιές του μας είπε: «Τα μακαρόνια να είναι Misko». Μετά την δικαιολογημένη βουβαμάρα που έπεσε στο δωμάτιο, μαζέψαμε την συγκίνηση μας και προσπαθήσαμε να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα της συνέντευξης. Αλλάξαμε θέμα, τον ρωτήσαμε αν βλέπει ποδόσφαιρο, τι ομάδα είναι. «Τα μακαρόνια να είναι Misko» απάντησε με μια έξυπνη «ντρίπλα» ο αειθαλής Ακάκιος πίνοντας μια γουλιά νερό για να κατεβάσει το κόκκινο χάπι που έβγαλε από την τσέπη του.
«Είναι για την ουραιμία του», είπε με στοργή η πληθωρική σύντροφος που εκείνη την στιγμή επέστρεφε στο δωμάτιο με τα καφεδάκια μας. «O Ακάκιος θα τα καταφέρει, μην ανησυχείτε για αυτόν. Ξέρετε, έχει ήδη προτάσεις από άλλες εταιρίες για συνεργασίες, κυρίως από το εξωτερικό. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει δείξει μια γερμανική εταιρία λουκάνικων. Του πρότειναν τη θέση: ‘τα Fränkische Bratwurstschnecke να είναι Johae Gmbh & Co. Kg. Fleischproducte’. Προσπαθεί να το μάθει απέξω αλλά του είναι δύσκολο μετά από τόσα χρόνια στην ίδια δουλειά. Ξέρετε, θεωρούσε την Misko το σπίτι του» συμπλήρωσε με τα σπαστά της Ελληνικά.
Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα από το σπίτι του Ακάκιου. Νιώσαμε λύπη γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι η κρίση και η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και στην περίπτωση αυτού του εμβληματικού άνδρα. Χαρά, γιατί ήμασταν σίγουροι ότι ο Ακάκιος θα τα καταφέρει με ό,τι και αν καταπιαστεί. «Οι δουλευταράδες δεν χάνονται ποτέ» είχε πει σε έναν στίχο του ο μεγάλος Καζαντζίδης. Λίγο πριν κλείσουμε την πόρτα πίσω μας, μια ευχάριστη έκπληξη μας έκανε να φύγουμε με ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο. Ο Ακάκιος είχε σηκωθεί από το καθιστικό και έφτασε μέχρι την πόρτα για να μας ξεπροβοδίσει. Τον ευχαριστήσαμε άλλη μια φορά για την σπάνια συνέντευξη που μας προσέφερε. Εκείνος σήκωσε το χέρι του και με δυνατή, βροντερή φωνή εφήβου φώναξε κάποιες λέξεις που θα μείνουν αξέχαστες σε όποιον είχε την τύχη να τις ακούσει: «Ακάκιε, μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι Misko!»
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου