Θα σας πω μια ιστορία:
Ήταν νέα γύρω στα 20, γεμάτη όρεξη για τη ζωή, πάθος και ταχύτητα να ερωτευτεί.
Εκείνος νεόπλουτος, χαμηλών τόνων, γοητευτικός.
Δεν την τράβηξαν ποτέ τα λεφτά του. Μόνο εκείνο το γέλιο, ένα βλέμμα!
Συμπέσανε ο ένας πάνω στον άλλον ένα ανοιξιάτικο βράδυ στο Κολωνάκι.
Γίνανε φίλοι, βγαίναν, γελούσαν μέχρι που μια μέρα εκείνη κατάλαβε ότι ένιωθε την ανάγκη να τον βλέπει. Ένιωθε κάτι που δεν είχε ξανανιώσει και αναφώνησε πως ίσως τελικά αυτό να είναι έρωτας.
Εκείνος σε ένα μήνυμα, μέσα σε λίγες γραμμές είχε εκφράσει το ίδιο πράγμα.
Και άρχισε η μυστική τους σχέση. (Εκείνη πίστευε ότι καμία σχέση δεν κρατούσε πολύ γιατί ο κόσμος φθονούσε, έτσι αποφάσισε αυτή τη φορά πρώτα να αρχίσει η σχέση μετά να το πει).
Και πέρασε ένας μήνας. Δεν κυλούσαν βέβαια όλα όπως εκείνη ήθελε. Έβλεπε στα μάτια του ένα είδος ενοχής. Μια ενοχή που τους εμπόδιζε να ενωθούν.
Και λίγο πριν κλείσουν καλά καλά το δεύτερο μήνα με μια αφορμή εκείνος ήθελε να το σκεφτεί. Εκείνη το κατάλαβε. Χώριζαν. Ήταν έτοιμη να το δεχτεί ώσπου εκείνος αρνήθηκε μια τελευταία συνάντηση.
Αυτό ήταν, της είχε ξεσκίσει την σάρκα, της είχε κομματιάσει την καρδιά, την άφησε να αιμορραγεί και έφυγε.
Εκεί άρχισε η ιστορία εκείνης.
Εκείνη που κάθε μέρα πέθαινε για κάποιον που δεν του καιγόταν καρφάκι. Και όχι από αδιαφορία αλλά επειδή πίστευε πως για εκείνη δεν σήμαινε ποτέ τίποτα.
Και πέρασαν οι μήνες, εκείνη δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Ο έρωτας δεν κατοικούσε πλέον μέσα της και το ροζ της σύννεφο είχε μια για πάντα προσγειωθεί στο έδαφος.
Ξέρεις τι είδαν στα μάτια της; Σκιές....σκοτάδι.....τρόμο....ίσως και απόγνωση....
Μα έπρεπε να έβλεπες πως αναστήθηκε. Πως μετατρέπει και οριοθετεί ο έρωτας έναν άνθρωπο.
Έπρεπε να δεις το χαμόγελό της 5 μήνες μετά. Το είναι της.
Έλαμπε, περπατούσε με περηφάνια γι αυτό που είχε φτιάξει. Χαιρόταν που είχε κλείσει τον διακόπτη που οδηγούσε σε άκρατες ρομαντικά συμπεριφορές.
Και εκεί που τα κατάφερε ανακάλυψε κάτι συγνώμες εκείνου. Δάκρυσε, την περίμενε μια συγνώμη όσους μήνες πέθαινε. Δάκρυσε και μετά πάλι χαμογέλασε. Πιο ειρωνικά από ποτέ.
"Συγνώμη;" αναφώνησε..... μια συγνώμη δεν τις εξαργύρωνε την "κόλαση" που είχε ζήσει.
Αυτή η συγνώμη γαλήνευε το μέσα της μα της δημιουργούσε θυμό.
Ένα θυμό μεγαλύτερο από κάθε είδους έρωτα. Πάραυτα δεν ήθελε να τον εκδικηθεί.
Ήθελε απλά να παίξει μαζί του. Το έκανε, τον άφηνε να της εξομολογείται για ώρες τα απωθημένα του για εκείνη (ενώ εκείνος είχε σχέση).
Καταλάβαινε η ίδια πως ήταν τυχερή που δεν είχε στη ζωή της κάποιον ο οποίος ενώ βρίσκεται σε σχέση σκορπάει λόγια δεξιά και αριστερά. Ώσπου του πλήρωσε την κόλαση με το χειρότερο τρόπο.
Τον έκανε να πιστέψει πως θα του έσβηνε το απωθημένο. Ότι επιτέλους θα ενώνονταν τα κορμιά τους. Τον άφησε για λίγο να παρακαλέσει και να γελοιοποιηθεί και εκείνη με ένα είδος κυκλοθυμίας απλά του είπε "δεν θέλω". Έτσι απλά.
Και δε το μετάνιωσε ποτέ. Δεν ένιωθε τίποτα για εκείνον τον άνθρωπο.
Τον κοίταξε στα μάτια και του είπε " δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτα πια, δεν μπορείς να μου προκαλέσεις κανένα συναίσθημα, δικό σου είναι το απωθημένο όχι δικό μου ".
Καμιά φορά σκεφτόταν πως ίσως και να τον αγάπησε. Και άλλες πάλι σκεφτόταν ότι τελικά ίσως να μην αγάπησε ποτέ κανέναν.
Και κάθε φορά που κάποιος της προσέφερε ημίμετρα έλεγε όχι ή πάλευε. Και όταν πάλευε ένιωθε να χάνει τον εαυτό της ξανά και ξανά. Όμως κάπου εκεί φώναζε " έχω περάσει και χειρότερααααα"....
Και ησύχαζε, αντλούσε δύναμη. Για να αντέξει ακόμη μια μέρα.
Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία κάποιας που ένιωσε "'ένα μικρό θάνατο" και μετά γεννήθηκε από τις στάχτες της.
Όταν λοιπόν περνάς τα χειρότερα πως να φοβηθείς για το αύριο;
Υ.Σ. Όταν πας να χάσεις τον εαυτό σου να τολμάς!
Παναγιώτα η Αθεράπευτη!
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου