Όποιος ξέρει τι θέλει δέχεται και δίνει τα πάντα. Ή όσα μπορεί και έχει μάθει να δίνει.
Υποθέτω λοιπόν πως όταν ακούς μόνο λόγια, απέναντί σου στέκεται κάποιος που τα θέλει όλα και τίποτα.
Συνήθιζα να λέω για τέτοιους ανθρώπους πως το όλα τους είναι reserve και το τίποτά τους επίσης και αυτό από μόνο του μηδενίζει τα πάντα.
Μηδενίζει τα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις και όλα όσα θα ήθελες να δώσεις απλόχερα.
Ο άλλος είναι απλά ένα όπλο με σιγαστήρα. Σε σκοτώνει σιωπηλά, απότομα.
Καμιά φορά μοιάζει με τσιγάρο. Σε σκοτώνει αργά, σταδιακά.
Άλλοτε πάλι μοιάζει με μαχαίρι. Σου ανοίγει πληγές μέχρι να σε βρει κάποια θανάσιμη.
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής το κάνουν από χόμπι ή από βλακεία.
Ξέρω όμως ότι είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου κάνει ένας άνθρωπος.
Τέτοιοι άνθρωποι καλύτερα να μένουν μακριά σου, μόνο κακό μπορεί να σου κάνουν.
Και δεν μιλάω σωματικά. Αλλά ψυχικά.
Εκεί να δεις πόλεμο και καταστροφή. Ένας ατέρμονος αγώνας με το εγώ του άλλου.
Μια εμπόλεμη κατάσταση που τη μια την κουμαντάρεις την άλλη σε τσακίζει.
Κάπου εκεί λοιπόν που ακούς μόνο σκόρπια λόγια, κάπου εκεί που αρχίζουν οι δικαιολογίες, κάπου εκεί που αλλάζουν οι συμπεριφορές, κάπου εκεί είναι ώρα να φεύγεις....
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου