Ένα χαμένο κλειδί και όλα αλλάζουν!

Kαι όλα ήτανε καλά και τίποτα δεν ήταν....

Και όλα μοιάζαν να φτιάχνουν και όλα μέναν ίδια...

Και δάκρυζες και τίποτα δεν άλλαζε....

Και έφευγες και πάλι εκεί έμενες....

Kαι κάπως έτσι ξύπνησε μέσα σου το παράπονο.
Οι χαμένες σου ελπίδες.
Όσα περίμενες και δεν ήρθαν.
Όσα πίστεψες και σε πρόδωσαν.
Όσα μέσα σου φάνηκαν να στερεύουν μα τώρα ξεχύνονταν.

Και ήθελες να ξεχυθεί όλος ο πόνος και να φωνάξεις δυνατά "οι άνθρωποι είναι όντα ανάξια".
Και κάπου εκεί σταμάτησες. Πήρες μια βαθιά ανάσα.
"Καθίκια", φώναξες.... "ήρθε η ώρα σας".

Έκλεισες την πόρτα. Δυνατά. Με κρότο.
Γύρισες το κλειδί και χαμογέλασες.
Το έβγαλες και με μια κίνηση το πέταξες.

Χάθηκε. Ο πόνος, τα παράπονα, τα δάκρυα.
Χάθηκαν μαζί με αυτό το κλειδί.

Γύρισες την πλάτη, προχώρησες και ψέλλισες: "τώρα θα ηρεμήσω".
Ένα χαμένο κλειδί τελικά και όλα αλλάζουν.