Kάνει κρύο εκεί έξω.
Οι άνθρωποι είναι υπερβολικά χωμένοι στο κόσμο τους.
Ακούς φωνές.
Η μια τσακώνεται με τον δικό της.
Η άλλη φωνάζει που δεν σηκώνει κάποιος το τηλέφωνό του.
Άλλοι περιμένουν υπομονετικά να στείλουν ένα δέμα.
Άλλοι περπατάνε και σε κοιτάζουν στα μάτια.
Άλλοι σε κοιτάζουν γενικά.
Υπερβολικά χωμένοι στο κόσμο τους μουρμουρίζεις ξανά.
Περπατάς ένα ένα τα στενά. Τα ίδια τετράγωνα.
Και περπατάς τόσο που δεν έχει άλλο. Και ξανά πίσω.
Σκέφτεσαι....όλη αυτή την ώρα σκέφτεσαι.
Αυτά που βλέπεις, που ακούς, την κίνηση γύρω σου και άλλα διάφορα.
Παρατηρείς μέχρι και τα κτίρια.
Πρόσεχε μόνο, μια λάθος κίνηση αφηρημάδας και θα σε πατήσει κανένας με το αμάξι.
Νιώθεις το βήμα σου που βάρυνε;
Πρέπει να σταματήσεις να περπατάς.
Και τελικά στις μοναχικές βόλτες ένας μόνος συνεπιβάτης υπάρχει, καμιά φορά λαθραίος, σκέψεις το όνομά του.
Και αν μπορείς διώχτον. Αν τα καταφέρεις ίσως νιώσεις το απόλυτο κενό στο βλέμμα σου, στο βήμα σου.
Y.Σ. Αν καταφέρετε να τον διώξετε ενημερώστε.
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου