Της Αγγελικής Ξαγοράρη...
Πολλές φορές έχω
γράψει για τον έρωτα και το πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας. Έχω γράψει για να
δώσω δύναμη σε άλλους μέσα από τις δικές μου αδυναμίες.
Έχω γράψει για να δώσω
έμπνευση σε άλλους.
Και τελευταία προβληματίζομαι...
πως ΚΑΘΕ φορά που γράφω ή δημιουργώ κάτι νιώθω κατεστραμμένη. Σε
τρισεκατομμύρια κομμάτια που δεν ενώνονται.
Πράγματα τα οποία
συνήθιζαν να μου δίνουν νόημα, πλέον είναι απλά τοπία, άνθρωποι, και αισθήματα.
Τίποτα άλλο. Απλά αναγνωρίζω τι είναι. Δεν μπορώ όμως να νιώσω κάτι για αυτά.
Θα έπρεπε όμως. Θα ήθελα. Θα ήθελα να νιώθω ότι νοιάζομαι περισσότερο για τους
ανθρώπους μου. Θα ήθελα να μου αρέσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το τοπίο του ξημερώματος και
να το θαυμάζω… Να μην το βλέπω απλά, να το νιώθω!
Κάποιος φίλος μου είχε
πει ότι «Προτιμάω να νιώθω πόνο, από το να μην νιώθω τίποτα απολύτως». Τώρα
συνειδητοποιώ ότι έχει δίκιο. Αλλά το θέμα είναι πως μαζί με το να νιώσεις
(ψυχικό) πόνο νιώθεις και άλλα. Απογοήτευση, ψυχρότητα, απομάκρυνση, νεύρα κλπ…
Κάθε φορά που
πληγώνεσαι βάζεις και ένα μικρό τουβλάκι σε ένα τοίχος…
Δεν θέλω να πω ότι έχω
περάσει παραπάνω ή χειρότερα από κάποιον άλλο. Απλά έχω περπατήσει το δικό μου
δρόμο, με τα δικά μου παπούτσια. Που άλλες φορές ήταν εύκολος και άλλες
δύσκολος. Που άλλες φορές είχε χαρά και άλλες πόνο.
Όταν όμως είσαι
δημιουργικό άτομο μαθαίνεις να αντλείς έμπνευση και από τα συναισθήματα σου. Ο δικός
μου και μοναδικός τρόπος για να εμπνευστώ, είναι να πληγωθώ. Κυρίως ψυχικά. Σωματικά
είναι από επιλογή μου να κάνω γυμναστική μέχρι να εξαντληθώ ή να μείνω ξύπνια
24ωρα. Αλλά ο σωματικός πόνος δεν με ωφελεί. Ο ψυχικός όμως με έχει μετατρέπει σε
απαθή άνθρωπο… Σε έναν άνθρωπο που θέλει να κλάψει για να «βγάλει» κλειδωμένα
συναισθήματα και δεν μπορεί…
Όταν πληγώνομαι, μου
έρχονται οι καλύτερες ιδέες. Όταν είμαι κομματιασμένη, μόνη και αβοήθητη. Δεν
έχει σημασία πόσους ανθρώπους έχεις γύρω σου, αλλά πόσοι από αυτούς μπορούν να
σε καταλάβουν και να σε νιώσουν. Αλλά το θέμα είναι και αν τους αφήνεις…
Και κάπου εδώ προβληματίζομαι
ξανά που πάει όλο αυτό. Αν συνεχίζω να πληγώνομαι για να εμπνέομαι, στο τέλος
δεν θα μπορώ να πληγώνομαι. Απλά γιατί δεν θα αφήνω να με πληγώνουν άλλο. Δεν
θα επιτρέπω πλέον στον εαυτό μου να πληγωθεί, να νιώσει, να αισθανθεί. Ο τοίχος
θα έχει υψωθεί.
Και κάπου εδώ αρχίζω
να φοβάμαι… Όχι την έμπνευση, αλλά το από πού αυτή προέρχεται.
Και κάπου εδώ
καταλαβαίνω πως υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αλλάξουν.
Και κάπου εδώ
αναρωτιέμαι που και πως θα βρω τη δύναμη να «σπάσω» τον τοίχο που εγώ έχω
δημιουργήσει…
Και η μεγαλύτερη
απορία από όλες όσες έχω.
Όλοι όσοι θέλουν να
δημιουργήσουν ψάχνουν τρόπους να πληγώσουν τον εαυτό τους ή είμαι η μόνη;
Ελπίζω πως όχι, γιατί
αυτό θα ήταν τρομερό!
Αγγελική Ξαγοράρη
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου