Ξυπνάς, χαμογελάς....τις νύχτες λυγίζεις μα δε σπας....
Μετράς το πότε θα εκραγείς.
Σε πειράζουν όλα. Η μιζέρια των γύρω... η κακία...μέχρι και οι δικοί σου άνθρωποι.
Και φτάνει η μέρα που ένα ασήμαντο γεγονός είναι ικανό να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Φωνάζεις....βγάζεις κραυγές....βρίζεις....θες να τα σπάσεις όλα γύρω σου....
Ξέρεις θα μετανιώσεις.....γι αυτό συγκρατείσαι....
Βάζεις τέρμα τη μουσική....
Δεν σε νοιάζει να δεις κανέναν....
Να πάνε όλοι στον αγύριστο. Αυτό θες.
Να χανόσουν.
Πονά το κεφάλι σου. Σφίγγεται. Έχεις ένα θυμό μέσα σου για όλους και όλα.
Στο διάολο πια. ΌΛΟΙ....ουδείς στη εξαίρεση..... και αυτό θα το μετανιώσεις αλλά τώρα αυτό θες.
Τα δάκρυα καίνε τα μαγουλά σου. Αλλά όσο αυτά κυλάνε τόσο πιο πολύ γράφεις εσύ.
Τόσο πιο πολύ θέλω να γράψω εγώ.
