Εν μια νυκτί αποφασίζεις να αλλάξεις μυαλό και χαρακτήρα.
Δεν πουλάς αξίες. Δεν εννοείς αυτό.
Απλά αποφασίζεις να παίρνεις αυτό που αξίζεις.
Μιλάς μία, μιλάς δύο, τρίτη δεν έχει.
Αν ο άλλος δε σου κάνει φεύγεις.
Πολλοί λένε γιατί δεν υπάρχει ένας μαγικός διακόπτης συναισθημάτων;
Και όμως αν επιστρατεύσεις όλο σου τον θυμό και σκεφτείς όλα αυτά που δε μπορεί ή δεν μπόρεσε να κάνει ο άλλος για σένα, τότε ακούγεται ένα κλικ.
Καμιά φορά είναι και ένα ράγισμα μέσα μας. Ή κάτι που σπάει.
Και δυστυχώς ότι σπάει μέσα μας δεν κολλά ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Εν μια νυκτί λοιπόν είναι αρκετό να σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά στον ουρανό και να πεις "δεν πειράζει".
Εν μια νυκτί σηκώνεις τα μάτια και βρέχει. Αφήνεις τις σταγόνες της βροχής να πέσουν πάνω σου.
Μέσα στα μάτια σου. Αν δακρύσεις δε θα φανεί.
Νιώθεις να σε ξεπλένει. Από την ψευτιά των γύρω. Ανασαίνεις.
Νιώθεις το οξυγόνο ξαφνικά να γεμίζει τα πνευμόνια σου και είναι τόσο μα τόσο καθαρό.
Νιώθεις ευτυχία χωρίς γιατί.
Εν μια νυκτί σκέφτεσαι ότι τελικά δεν χρειάζεται να χαρίζεις ανάσες σε κρεβάτια που δεν σου έδωσαν ποτέ οξυγόνο.
Σε κρεβάτια που δεν ξέραν να προσφέρουν. Σε κρεβάτια που ο εγωισμός και το φαίνεσθαι τα υπερνικούσε πάντα όλα.
Σε κρεβάτια που σε ακουμπούσαν αλλά δεν ήξεραν να σε αγγίξουν.
Και αυτό δεν μαθαίνεται. Δε διδάσκεται. Ή μπορείς ή όχι.
Και κάπως έτσι φεύγεις, πας παρακάτω εν μια νυκτί και ξυπνάς το επόμενο πρωί και σου χαμογελάς.
Και πως γίνεται να αντισταθείς στο είδωλο που σου χαμογελά;
