Όταν τα "όχι" γίνονται "ναι"!

Θες να σου μιλήσω για έρωτα;
Για καρδιές, ματιές και φιλιά;
Για πολύχρωμα μπαλόνια και όμορφες πεταλούδες στο στομάχι;

Aν δε θες μη συνεχίζεις να διαβάζεις, μα αν θες μάθε.

Δεν είναι ούτε ψηλός, ούτε έχει γαλάζια μάτια.
Δεν είναι ξανθός αλλά μελαχρινός.
Τα μάτια του είναι μελί.
Το χαμόγελό του ήλιος.

Χαμογελά και νιώθεις ταραχή από την ευτυχία.
Σε κοιτά και νιώθεις πως παγώνει ο χρόνος.

Mου λείπει. Το αρνούμαι πεισματικά.
Με νευριάζει, Του θυμώνω.
Με αγκαλιάζει. Μου περνάει.
Θέλω να τον χτυπήσω και ταυτόχρονα να τον φιλήσω.

Τον δέχομαι. Του αφήνομαι.

Κάνω σαν 15χρονο.
Θέλω να μαι η μικρή του και ας είμαι η μεγαλύτερη στα χαρτιά.
Θέλω να μαι αυτή που θα προσπαθεί κάθε μέρα για να την έχει.
Όχι από εγωισμό αλλά γιατί έτσι μένω εγώ. Δε μου άρεσαν ποτέ τα δεδομένα.

Θέλω να τον νευριάζω κι αντί να με αρχίσει στα χαστούκια να με κάνει αγκαλιά.
Να τρώω από το φαγητό του και να δοκιμάζω τον καφέ του έτσι από βλακεία για να του πω αν είναι καλά.

Την πληγή μου την είδες; Αυτή μωρέ από το βέλος του φτερωτού έρωτα.
Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι και νομίζω ζαλίζομαι κάθε φορά που με φιλά στο λαιμό προκαλώντας μου μια γλυκιά ανατριχίλα.

Γιατί άργησες τόσο να με βρεις ; Γιατί άργησα τόσο να καταλάβω πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο;

Καλώς ήρθες στο μυαλό μου!!!!!