Πόση μαγεία μπορεί να βρίσκεται άραγε στην λέξη μοναξιά; Πόση ουσία και πόσο βάθος; Η λέξη αυτούσια εκπέμπει χιλιάδες συναισθήματα στο άκουσμά της. Άλλοτε χαράς κι άλλοτε λύπης. Χαράς γιατί ποτέ δεν έβρισκες την ψυχική ηρεμία που αποζητούσε ο οργανισμός σου για να χαλαρώσει. Λύπης γιατί ποτέ δεν ένιωθες πιο μόνος. Πιο έρημος. Δεν γνωρίζεις αν επιθυμείς ή όχι να κατονομάζεις τον εαυτό σου μόνο. Το μόνο σίγουρο είναι πως κι εσύ όπως και όλοι μας χάνονται στη μαγεία της μοναξιάς...
"Είμαι μόνος" , ξεφωνίζεις δειλά δειλά τις κρύες νύχτες του χειμώνα σου. Δειλά-δειλά σίγουρα γιατί ούτε εσύ ο ίδιος δεν έχεις συμβιβαστεί με την ιδέα. Ύστερα από μια μέρα γεμάτη φίλους , φωνές , χαμόγελα, ανέκδοτα και βόλτες γυρίζεις σπίτι σου και συνειδητοποιείς πως είσαι πιο μόνος από ποτέ. Ύστερα από ένα αξέχαστο βράδυ, ένα ατέλειωτο party, μια πολύ όμορφη παρέα και πολύ αλκοόλ που σε βοηθά να ξεχαστείς , επιστρέφεις στην βάση σου πιο μόνος από ποτέ. Νηφάλιος και μη αντιλαμβάνεσαι βασανιστικά πολύ πόσο μόνος νιώθεις και πόσο είσαι πραγματικά.
Πνιγμένος στη μοναξιά σου ακούς για ώρες στα αυτιά σου εκείνες τις φωνές όλο σιγουριά και ειλικρίνεια να σου φωνάζουν "Δεν θα σε αφήσω ποτέ." ή "Θα είμαι πάντοτε εδώ για εσένα.". Κάποιοι έμειναν μα κάποιοι έφυγαν. Ντάξει , δεν λέω κάποιοι έμειναν. Μα η πλειοψηφία αυτών που έφυγαν τους νικά. Ανοίγει ένα τεράστιο κενό μες την καρδιά μου που είναι αδύνατον να κλείσει όση αγάπη κι αν του προσφέρουν. Δεν παύω ποτέ να τους ευχαριστώ και να τους αγαπώ για όσα κάνουν για εμένα. Μα δεν παύω εξίσου ποτέ να πονώ και να θρηνώ εις μνήμην εκείνων που έκλεισαν τη πόρτα πίσω τους τόσο δυνατά που ακόμη τρίζει.
Είναι αυτό το συναίσθημα του ανικανοποίητου που όσο κι αν παλεύεις να το εξολοθρεύσεις τόσο εκείνο πολλαπλασιάζει την ισχύ του. Λαμβάνεις άπλετη ευτυχία, από μηνύματα, χαμόγελα, πρόσωπα, αγκαλιές και φιλιά. Κι όμως αυτή η μικρή τρυπούλα στην δική σου ευτυχία μπάζει όσο και να μην το θέλεις. Άλλωστε, πως γίνεται να ξανά φουσκώσεις ένα μπαλόνι που έχει ήδη τρυπηθεί; Ενώ γενναίο και με αυτοπεποίθηση πετούσε στον αέρα, κάποιος, κάτι, κάποτε του άνοιξε μια πολύ μικρή τρυπούλα και το εξόντωσε. Έτσι, αδύναμο και μόνο πια άρχισε να πέφτει ώσπου να καταλήξει πάλι στο έδαφος. Πολλές φορές ο ίδιος ο αέρας ήταν αυτός που το έσκαγε. Δεν άντεχε την τόση ελευθερία του και κατέρρεε μέρα με τη μέρα.
Έτσι κι εγώ. Δεν την μπορώ την πολλή ευτυχία. Είναι επικίνδυνη, μυστήρια, επίφοβη. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου ολοκληρωτικά ευτυχισμένη δίχως να συμβεί κάτι άσχημο και πάλι. Γι' αυτό σου λέω. Αφέσου στην μαγεία της μοναξιάς και μην σκέφτεσαι το ποιος και το γιατί σε οδήγησε εκεί. Έχεις παρέα σου τον εαυτό σου, τα συναισθήματα σου, τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου. Συζήτησε μαζί τους και τότε σίγουρα θα οδηγηθείς στην απόλυτη ευτυχία...
Κάθε Παρασκευή εδώ για περισσότερα posts! Αν δεν αντέχεις μακριά μου , θα με βρεις και στο www.haveatea.gr
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου