Μη μου χτυπάς άλλο, έμαθα!

Νόμιζε πως είχε μάθει πως όταν σου χτυπούν την πόρτα πρέπει να ανοίγεις χωρίς να ρωτάς γιατί, να λες πως δεν δέχεσαι επισκέψεις και αν θες να την κλείνεις πάλι, δεν είχε όμως μάθει ακόμη πως υπάρχουν άνθρωποι ειδικοί στο να σε εκπλήσσουν και πως όταν σου χτυπούν την πόρτα δε το κάνουν για καλό αλλά για να σου δείξουν τάχα κάτι.

Νόμιζε πως όταν σου χτυπούν την πόρτα μπορείς και να μην ανοίξεις και ας είναι επίμονοι, δεν ήξερε όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να κατεδαφίσουν την πόρτα για να εισβάλλουν σώνει και ντε σα να πρέπει να μάθεις. Έμαθε λοιπόν και την αδιαφορία την διαδέχτηκε και η απέχθεια, η αηδία. Τον ίδιο άνθρωπο που λάτρεψε, που εγκατέλειψε με παντελή αδιαφορία, τον σιχάθηκε. Σιχάθηκε τα λόγια και τις πράξεις που έκανε για κείνον κάποτε γιατί η εικόνα του είχε γκρεμιστεί παντελώς πλέον. Αηδίασε που κάποτε ξάπλωνε στα σεντόνια του και που την είχε αγγίξει. Έτρεξε στο μπάνιο “έγδαρε το σώμα της” μα η ψυχή της δεν ξεπλενόταν. Έκανε κίνηση να ξεράσει, αλλά άδικος κόπος, δε ξερνιέται το παρελθόν.