ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
loading...

Σε αυτούς που ενιωθαν λίγη Αγάπη... (ΠΟΙΗΜΑ)

3:15 μ.μ.

Προχωράω μόνος σε ένα πέπλο αναλγησίας 
που φτιάχτηκε από τις εμπειρίες του πόνου και της θλίψης, 
από εμπειρίες της ίδιας της ζωής που σαν αγκάθια απλώνει στο δρόμο.

Δεν αισθάνομαι. Κατρακυλώ σα βράχος 
έρμαιο της βαρύτητας των λόγων που ακούω, που άκουσα. 

Ερωτεύτηκα και βγήκα νικητής. Κάποτε τον έζησα. 
Χαρά γέλιο, αγάπη,  ελευθερία, πάθος, πόθος, εθισμός, παρορμητισμός. 

Κατολίσθηση συναισθημάτων. Τα έζησα. 
Νιώθω ευλογημένος. Μέχρι πότε όμως;
Μέχρι πότε τα αισθήματα  αυτά θα με βουλιάζουν;
Πώς η αγάπη μπορεί να σε πληγώσει;

Παιδί ακόμα έλεγα στους δικούς μου ανθρώπους ότι τους αγαπώ και χαιρόντουσαν.
Φούσκωναν τα χειλη και με φιλούσαν. Πως άλλαξε η αγάπη από τότε.
Τώρα πάει να βγει από μέσα μου με ορμή και  ένταση, αλλά κολλάει εκεί λίγο πριν  φωνάξω...

Γιατί; Γιατί ξέρω πως δε θα ακουστεί. Όσο δυνατά και να το πω δε θα ακουστεί. 
Θα σβήσει σα κύμα σε κυματοθραύστη, στο τοίχος που χτίσαμε τούβλο πως τούβλο, λάσπη προς λάσπη, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Κάθε ψέμα και σειρά, κάθε βρισιά και να υψώνεται. Κάθε χτύπημα.... και...
Μέχρι που ψήλωσε με τον καιρό και πάψαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια...

Εκείνα τα μάτια που έλεγαν πολλά και ας μην είχαν φωνή. 
Εκείνα τα μάτια που χανόσουν μέσα του, και ας είχαν άπλετο φως...

Μέχρι που ψήλωσε με τον καιρό και δεν αγγιζόμασταν πια...
Εκείνο το κορμί λευκό σα το χιόνι και καυτό σαν μεσημεριανή αλισάχνη.
Εκείνο το κορμί πλέον ένας τοίχος ψυχρός σαν χιόνι και αλμυρός όπως η γεύση των δακρύων που στάζουν ακόμα πάνω του.

Θα έρθω πολλές φορές να επισκεφτώ το μέρος της ψυχής που φτιάχτηκε αυτός ο τοίχος. 
Ξέρω πως δε μπορεί να γκρεμιστεί, μα ξέρω ότι με λίγη μπογιά μπορείς να γίνει ομορφότερος. 

Με καλύπτει αυτό; Αν ναι έχω πεθάνει...
Αν δεν επιστρέψω ποτέ να τον δω... 
δε θα φτάσω ξανά τόσο βαθιά  στα μονοπάτια του δάσους συναισθημάτων που λέγεται έρωτας.
Αν σπρώξω ... προσπάθησα
Αν σκαρφαλώσω θα ξαναπέσω...


Γεωργιος Ευαγγελόπουλος (20/10/11)


Υγ: Αν τυχαια σπρώξουμε μαζι, ίσως πέσει... Μπορούμε πια; Η η τύχη μας άφησε βλέποντας πως την αφήσαμε εμεις πρώτα...;

3 Σχολίασε το Άρθρο...:

  1. Ανώνυμος15/10/11, 3:13 μ.μ.

    Είσαι πολύ ρομαντικος.
    Μπραβο σου.
    Μου αρεσε πολυ και δειχνει ενα ατομο με αληθινα αισθηματα που σπανίζουν στις μέρες μας.

    """"Μία ρομαντικη ψυχη"""""

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος15/10/11, 4:27 μ.μ.

    M'άρεσε το τέλος....
    "Αν σπρώξω, προσπάθησα
    Αν σκαρφαλώσω, θα ξαναπέσω"
    "Αν τυχαια σπρώξουμε μαζί, ίσως πέσει... Μπορούμε πια; Ή η τύχη μας άφησε βλέποντας πως την αφήσαμε εμείς πρώτα...;"
    Θέμα επιλογών μήπως;;;;;;
    Χρυσαφένια (Π.Γ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος15/10/11, 7:39 μ.μ.

    Καλέ μου Γιώργο....

    γλυκό μου παιδί..

    τι υπέροχο κείμενο!!!!

    ξέρεις ειναι αυτό το κακό ... όταν πονάμε μεγαλουργούμε ...

    σε ευχαριστώ τοσο για ετούτη την αφιέρωση....

    γλυκε μου γιώργο... μη ξεχνάς ... να ζήσεις....

    και εννοείται βέβαια πως κλεβω εικόνα και λινκ να στολίσω το σαλόνι μου...

    τρυφερό μου παιδί...καλη μας συνέχεια με φιλια και πολλές αγκαλιές...

    υγ... θα ειμαι παντα κοντα... το ξέρεις..

    υγ 2...γιώργο κανε κατι με τη φορμα σχολιων....αφησα σχλιο αλλα την στιγμη που πατησα δημοσιευση χαθηκε και μου εβγαλε αναδυομενο παραθυρο...

    ευτυχως το ειχα κανει πρωτα κοπυ παστε....χαχαχαχαχα..

    αντε ζουζουνιιιιιιιιιιιι... βαλε μια ταξη εδω...

    σε φιλω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

 
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ