Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που νοητά φαντάζεσαι να έχεις δίπλα σου, που πιστεύεις ότι θα κρατήσουν τις υποσχέσεις που σου έδωσαν και θα ναι εκεί δίπλα σου όταν τους χρειαστείς. Μπορεί να μη μιλάς μαζί τους συχνά μα ξέρεις πως υπάρχουν.
Και μιλάω για φίλους που μπορεί ακόμα και να ζουν σε διαφορετικές πόλεις. Που στα δύσκολα πιστεύεις πως θα σε στηρίξουν.
Καμιά φορά ακόμα και εγώ η ίδια σκεφτόμενη ανθρώπους, μετράω και ζυγίζω καταστάσεις.
Κάποιοι τα κατάφεραν καλά...κάποιοι μπορεί και όχι.
Εκείνες τις στιγμές που επαναπροσδιορίζεις τους ανθρώπους και κάνοντας εσωτερική αναζήτηση μέσα σου να δεις ποιος άξιζε και ποιος όχι... άλλοτε σχηματίζεις ένα πλατύ χαμόγελο...άλλοτε νιώθεις μια πικρία....
Και δεν είναι τόσο που εσύ τους μέτρησες λάθος (φταίει και αυτό όμως) είναι που απλά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.
Αν κάνουν κάτι και σε απογοητεύσουν τότε θα το ξανακάνουν. Ξανά και ξανά. Γιατί έμαθαν να το κάνουν.
Πόσους ανθρώπους έχετε πραγματικά δίπλα σας; και πόσοι από αυτούς έκαναν πάντα αυτά που έλεγαν;
Για να απογοητευτείς λένε πρέπει κάτι να περιμένεις.....οπότε χωρίς να έχεις απαιτήσεις δεν απογοητεύεσαι....
Και στ' αλήθεια εγώ πια δεν περιμένω τίποτα και από κανέναν.
Φταίμε και μεις σου το πα, που δε μετρήσαμε σωστά. Που μείναμε πανεξεταστέοι στην αριθμητική. Που το 0 το βλεπουμε για 10 .... που το 10 καμιά φορά το βλέπουμε για 1...που το 6 το κάναμε 9 και το αντίστροφο.
Λίγη αριθμητική και λίγο γκάζι χρειάζεσαι. Λίγο γκάζι να προσπεράσεις....να ξεχάσεις.
Να περάσεις με κόκκινο ρισκάροντας.
Ρισκάροντας να αφήσεις ανθρώπους και να συναντήσεις νέους.
Μπροστά σου είναι απλά κοίτα!
Και μη ξεχάσετε ποτέ ότι ο εαυτός σας είναι το μόνο σταθερό σημείο σε όλη σας τη ζωή..... όλα τ'άλλα ρευστά.....
© Παναγιώτα η Αθεράπευτη
