Καθώς το "γιατί" σαν ερώτηση ποτέ δεν σβήνει από το μυαλό μας...
Καθώς το "δίχως" μεγαλώνει ατέρμονα σαν τα χρόνια γυρίζουν πίσω και..
καθώς το "συγνώμη" έγινε μία γαργάρα για ένα τελευταίο βλέμμα ανασκόπησης...όλα αδιάλειπτα σκονίζονται και φεύγουν.
Τούτος ο κόσμος έχει ανάγκη από λέξεις που σαν όπιο θα ανηφορίσουν για εκείνο το σημείο του εγκεφάλου μας, που πιστεύει μόνο στην αλήθεια, περισσότερο απ'όσο βλέπουμε και περισσότερο απ'όσο ακούμε...
Τούτος ο κόσμος έχει ανάγκη από πράξεις... όπως το πρώτο βρεφικό άγγιγμα και το πρώτο παιδικό φιλί, αθώες, που σαν τις νιώσεις θα ξεχάσεις πως η σάρκα γερνάει... και το μυαλό σκουριάζει.
Τούτος ο κόσμος έχει ανάγκη από κάτι απλό...
Άραγε έχουν μείνει απλά πράγματα να γευτούμε; ή όλα χάθηκαν με την ανατολή της Δύσης;
Καληνύχτα....

Όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Έκλεψα" λίγη από την έμπνευση σου... :)
Διαγραφή