Έτρεχα, έτρεχα για ώρες... Το κορμί μου έκαιγε. Η ψυχή μου λαχταρούσε.
Οι παλμοί τις καρδιάς έγιναν ψαλμοί μελωδικοί.
...Η όψη σου άρχισε να φαίνεται στο φως
Ζέστη παντού ο ήλιος να καίει.
Η άσφαλτος έπαιζε παιχνίδια με το άυλο νερό, και κάπου εκεί στο βάθος εσύ...
...Η όψη σου άρχισε να φαίνεται
Έτρεχα, έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις. Τα μάτια μου έσταζαν ιδρώτα. Έσταζαν στιγμές.
Αυτές που σκεφτόμουν και που μου έδιναν δύναμη να τρέξω ακόμα περισσότερο, ακόμα πιο πολύ.
...Η όψη σου άρχισε... να χάνεται!
Τα βήματα μου βάρυναν. Οι στιγμές τελείωναν... Ο ιδρώτας έγινε αίμα, το αίμα ποτάμι, το ποτάμι, λάβα και με έκαψε... Οι χτύποι τις καρδιάς ξαφνικά πάγωσαν! Κρύο και ζέστη όπως και εσύ...
...Η όψη σου πλέον είχε χαθεί
Κάποτε κάποιος, που ο χρόνος του έδωσε το όνομα "κάποιος", είπε πως τα όνειρα αν τα κυνηγάς γίνονται πραγματικότητα... ίσως τελικά δεν ήσουν όνειρο, ήσουν απλά, ένα παιχνίδι...κυνηγητό ...
Γεώργιος Ευαγγελόπουλος
(16-04-2013)
(16-04-2013)
ΜΠΡΆΒΟ (h)
ΑπάντησηΔιαγραφή