ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
loading...

Όνειρα

11:56 μ.μ.
Aπόψε δεν μου φτάνει μια ανάσα θύμησες για όλα εκείνα τα όνειρα της φοιτητικής ζωής.
Και δεν ήταν μόνο τα δικά μου όνειρα. Των περισσοτέρων φοιτητών ήταν.

Κάπου στο Λύκειο προσπαθείς να πετύχεις ένα στόχο. Πανεπιστήμιο. Μόνο αυτή η λέξη σου τρυπά το μυαλό.
Αν είσαι στους τυχερούς (λέμε τώρα) που θα πετύχεις το στόχο ήδη νιώθεις πως ανέβηκες στο πρώτο σκαλοπάτι του θριάμβου.
Και ξεκινάς τη ρημάδα την φοιτητική ζωή. Και είναι κάτι νύχτες και κάτι πρωινά που στα πηγαδάκια με φίλους/ες κάνεις όνειρα.
Σκέφτεσαι το μέλλον και φαντάζεσαι τη ζωή σου με μια δουλειά, ένα μισθό, δικό σου σπίτι, αυτοδυναμία γενικά.

Και χρόνια μετά παίρνεις το πτυχίο σου για να μην το κρεμάσεις καν στον τοίχο. Να το κλείσεις απλά σε ένα κουτί.
Και να ψάχνεις διαρκώς για μια θέση που θα σου πετάνε ψίχουλα. Ψίχουλα που σε αντίθεση με τα γκομενικά (που ή τα δέχεσαι ή τα απορρίπτεις) εκεί λες και ευχαριστώ.

Εκεί μας έφτασαν. Να τους λέμε ευχαριστώ εμείς οι νεολαίοι που κάποτε απλά ονειρευόμασταν.
Και η ειρωνεία είναι να βλέπεις άτομα που δεν σπούδασαν βολεμένα σε δουλειές, άτομα που πήγαν απλά σε ένα δημόσιο ιδιωτικό και χώθηκαν κ αυτοί κάπου και άτομα που δεν διάβασαν να περνάνε σε ΤΕΙ κάτω από τη βάση. Κ το αστείο με τους τελευταίους είναι ότι αν το ΤΕΙ τους εμπεριέχει πληροφορική, δημόσια διοίκηση, λογιστικά, οικονομικά θα κάνουν κάτι κ θα βρεθούν από το πουθενά σε εταιρείες και γενικά στον ιδιωτικό τομέα και μετά θα αυτομουτζώνεσαι που διάλεξες το ΑΕΙ αντί για το ΤΕΙ.

Αλλά ποιος μας μίλησε ποτέ για την αναξιοκρατία που μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ μέσα στην κρίση;
Και ακόμα πιο πολύ τσαντίζεσαι με άτομα που έχουν την ευκαιρία λόγω οικονομικού στάτους να σπουδάσουν αυτό που θέλουν.
Να κάνουν μεταπτυχιακά και δεν κάνουν τίποτα ρε φιλε. Και δεν φταίνε αυτοί. Φταίνε οι γονείς τους που τους τα έδιναν παντα όλα έτοιμα.
Και δεν παλεύουν για τίποτα. Και δεν τους ζηλεύω αλήθεια. Γιατί ίσως να μην μάθουν ποτέ πως είναι να παλεύεις για κάτι και όταν το πετυχαίνεις να νιώθεις το είναι σου να σείεται από χαρά. 

Είναι όπως όταν παίρνεις το πτυχίο. Και ας γνωρίζεις πλέον ότι είναι απλά ένα χαρτί. Γιατί ή θα σου κάτσει η καλή ή όχι.
Αλλά αισθάνεσαι περηφάνια που κατάφερες και το πήρες. Περηφάνια που κάνεις κάποιους ευτυχισμένους.

Και όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπημένε αναγνώστη σήμερα απλά δεν ήταν η μέρα μου! 

Μα να θυμάσαι να χαμογελάς γιατί είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες! 




Παναγιώτα η Αθεράπευτη

1 Σχολίασε το Άρθρο...:

  1. Πες τα!!!!! Εκειμας εφτασαν να κανουμε τα ονειρα μας ενα χαρτί αποθηκευμενο μέσα σε ενα συρτάρι... και να ελπίζουμε χωρίς ελπίδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

 
ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ