Πολλές φορές τις νύχτες αναρωτιέμαι αν και οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται όπως εγώ.
Αν και κάποιοι άλλοι εκεί έξω θεωρούν τον εαυτό τους διαφορετικό.
Αν και άλλοι άνθρωποι σκέφτονται όπως εμείς αυτούς. Αν τους λείπουμε.
Αν αναρωτιούνται αν είμαστε καλά.
Κάτι νύχτες που ταξιδεύω παρέα με τη μουσική σκέφτομαι τα σωστά μου και τα λάθη μου.
Βέβαια ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος;
Κριτής του εαυτού μου είμαι φίλε αναγνώστη. Για να κρίνεις τους άλλους πρέπει πρώτα να κρίνεις τον εαυτό σου λένε.
Εγώ την αυτοκριτική μου την κρατώ γερά στο τσεπάκι μου χρόνια. Τα λέμε καθημερινά.
Δεν είμαι αλάθητη. Δεν είχα οδηγίες χρήσεως. Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια, μπλουζάκια, πολυμηχανήματα.
Τους ανακαλύπτεις.
Εγώ τους σκανάρω. Προδικάζω. Ποτέ δεν έπεσα έξω. Μόνο πριν λίγο καιρό που απλά μπερδεύτηκα.
Οι άνθρωποι στο να μπερδεύουν είναι πολύ καλοί.
Είναι έμψυχα όντα. Και ως εκ τούτου και η κτητικότητα με ένα έμψυχο ον είναι ασυμβίβαστη.
Θες να σου πω τι είμαι; Ασυμβίβαστη.
Είμαι εκείνη που ενώ θέλει κάποιον ολόδικό της δεν αντέχει την κτητικότητα των άλλων.
Οξύμωρο; Μπορεί. Δεν σου λέω πως δεν αντέχω την αγάπη του άλλου αλλά δεν μπορώ να μου το δείχνουν πολύ.
Και όταν γκρινιάζω, γκρινιάζω για να ασχολούνται μαζί μου.
Μα θα μπορούσα να μη γκρινιάζω, να μη μιλάω πολύ, να μην κρίνω.
Θα μπορούσα αλήθεια θα μπορούσα γιατί είμαι πεισματάρα. Αρκεί να το ήθελα.
Μα δε το θέλω. Δε θα μουν εγώ.
Ένα παιδί που γκρινιάζει ήμουν πάντα γιατί του αρνήθηκαν μια στιγμή. Την ανάγκη της στιγμής καλύτερα.
Και ό,τι καταλάβες κατάλαβες!
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου