Ένα απόγευμα στην Αθήνα!

Κάθεσαι στο μπαλκόνι.

Ένα μωρό κλαίει στην αγκαλιά της μαμάς του, μια κοπέλα από το απέναντι μπαλκόνι βγάζει σέλφι, ένας άντρας βάφει τον τοίχο κοντά στα κάγκελα, δύο γυναίκες πίνουν καφέ.


Εσύ απλά κοιτάς. Παρατηρείς. Πότε τους γύρω. Πότε το δρόμο.
Αμάξια, πεζοί. Ο ήλιος που δύει. Τα αχνά σύννεφα στον γαλάζιο ουρανό.
Νιώθεις. Το απαλό αεράκι στο πρόσωπό σου.

Το μυαλό σου αδειάζει. Έχει γεμίσει μόνο στιγμιαίες εικόνες. Στιγμιαία ερεθίσματα.
Εσύ, ο αέρας και οι γύρω. Αυτό είναι το απόγευμά σου.

Λίγες εικόνες, λίγος αέρας με καυσαέριο, θέα στο στενό!

Οι χτύποι της καρδιάς σου είναι σταθεροί, το βλέμμα σου είναι ήρεμο.

Και κάπως έτσι ανασαίνεις βαθιά και σιγοψιθυρίζεις : αυτό είναι ένα απόγευμα σε μια μεγάλη πόλη. Σε ένα στενάκι μιας πυκνονοκατοικημένης γειτονιάς. Στην Αθήνα συγκεκριμένα. Τόσοι πολλοί και σχεδόν άγνωστοι μεταξύ τους καταφέρνουν να συνθέσουν μια γειτονιά. Εκπληκτικό, ξεφυσάς και ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου!!!!!!!!!!!!!