Σαν αερικό τς νύχτες ταξιδεύω στο απέραντο κενο, σαν το σκοτάδι πέφτει και η σιωπή απο τις φωνές σβήνει αργά όπως το πέπλο του ουρανου φορά το μαύρο του το σάλι, γνέφω και αναπολω στιγμές , στιγμές σαν εκέινες που έκανα παιδι, σαν παιδί που έπαιζε ανέμελα χτίζοντας χαμόγελα στους δρόμους...
Εικόνες μπλέκονται στο μυαλό μου, προσπαθούν τρόπους να βγουν ξανά σαν το ολόγιομο φεγγαρι και να κερδίσουν το φως των αστεριών που μίλια μακρια φέγγοβολούν... σαν αυτές τις στιγμες που κάναμε τις γειτονιές να δακρύζουν από χαρά όταν τα ποδοβολητά μας έσκιζαν την σιωπη..
Ατέρμονες στιγμές χαραγμένες στα πιο χρωματιστά σημεία της ψυχης... βουτάω τα χέρια μου στα χρώματα τις νερομπογιές και τις ακουαρέλες.. μα στο τέλος τα χρώματα μοιαζουν όλα ίδια.. καθώς μπλέκονται με τα συναισθήματα του σήμερα... μαύρο.. όπως το ποτήρι καθώς τοπινέλο ξεπλενόταν.. άραγε τις μας έμεινα από τότε... και ξαφνικά ξυπνάω.. είναι πρωί, ο ήλιος με χαστουκίζει με τις ακτίνες που σαν πλοκάμια περνούν τις γρίλιες...
Ηρθε η ώρα να πάω για ύπνο, καληνύχτα κόσμε..
καληνύχτα παιδί μου.. μου απάντησε και το αερικό έφυγε...
θα σε δω πάλι το βράδυ είπε...
Σιωπη!
Νυχτερινές αταξίες
Γιώργος Ευαγγελόπουλος
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου