Τη ζωή μου πίσω!

Ξέρεις είναι ειρωνικό.

Πάντα είσαι σε μια γωνιά του μυαλού μου. Αυτού του μικρού χαοτικού μυαλού.
Σε σκέφτομαι. Πάντα. Χωρίς να το ξέρω.

Θέλω τόσο να σου πω καμιά φορά ότι τότε όχι απλά με σκότωσες. Όχι απλά μου κομμάτιασες την ψυχή μου. Αλλά μου κατέστρεψες τη ζωή.

Κάθε που γίνεται κάτι κακό εκείνο το συναίσθημα που μου έδωσες τόσο απλόχερα μου χτυπά την πόρτα. Άλλες φορές διπλά κλειδωμένη δεν κάνω κίνηση να ανοίξω. Φεύγει.
Άλλες τη βρίσκει ανοιχτή όμως και μπαίνει.

Και τότε όλοι μου οι φόβοι γίνονται μικρές σκιές μπροστά στα μάτια μου.
Η ανάσα μου βαραίνει.
Το σώμα μου δεν υπακούει.

Πες μου λοιπόν εσύ για ποια ζωή μιλάς; Εκείνη που μου έκλεψες;;
Ή εκείνη που έχτισα εγώ όταν έφυγες
;;