Παρασκευή βράδυ στην Αθήνα

Mετρό. Η ώρα 23 και 20.

Επόμενη στάση Ακρόπολη. Τα πορτοκαλί γράμματα σχηματίζονται. "ΑΚΡΟΠΟΛΗ "
Τα μάτια σου παίζουν βιαστικά. Βλέπεις γύρω σου τον κόσμο.
Τα βήματα, τις αναπνοές.
Τις κλεφτές ματιές.
Τους τρελούς και τους σοβαρούς.
Τους κουρασμένους και τους ευδιάθετους.

Παρασκευή είναι.
Τα αρώματα σε συνεπαίρνουν. Όλοι πάνε κάπου.
Λίγοι είναι αυτοί που γυρίζουν σπίτι.
Οι περισσότεροι βγαίνουν.
Άντρες και γυναίκες με τα καλά τους.
Καθένας με το στυλ του.

Άνθρωποι που σε κοιτούν.
Άνθρωποι που ίσως να σκέφτονται όπως εσύ.
Άλλοι περπατάνε βιαστικά και άλλοι αργά.
Άνθρωποι που σε κοιτούν σα κάτι να θέλουν να σου πουν.
Άνθρωποι που δε θα γνωρίσεις ποτέ.
Γιατί είναι μια χαοτική πόλη με τόσες ομορφιές και ανάμεσά της όμορφους ανθρώπους.

Και μπορεί το καυσαέριο και οι μεγάλες πολυκατοικίες από τσιμέντο να είναι η βάση της μα οι ομορφιές, η ελευθερία και τα μέρη είναι αυτά που σε αποζημιώνουν για τις μεγάλες αποστάσεις.

Και δε σε νοιάζει τίποτα. Κάθεσαι στη θέση του λεωφορείου, ανασαίνεις...βγάζεις τα κλειδιά σου. Κατεβαίνεις στη στάση σου, ανεβαίνεις το δρόμο σου και φτάνεις. Ανοίγεις την πόρτα μπαίνεις μέσα και ανασαίνεις ξανά. Χαμογελάς. Όλα έγιναν σωστά.

Άνθρωποι που σε αγαπούν. Τόσοι πολλοί...Και όσοι μένετε εδώ όνειρα γλυκά αύριο πάλι η χαοτική πόλη θα ναι εδώ. Πάλι ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή. Και γω πάλι θα βρίσκομαι εδώ ακόμη μια μέρα.