Αν αύριο δεν ξυπνούσες*

H κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Τόσο μοναδικό και τόσο ανεπανάληπτο.

Κάποτε έβλεπα στον ύπνο μου τους δικούς μου ανθρώπους να πεθαίνουν και σκεφτόμουν πάντα αγχωμένη μέσα στο όνειρο ότι δεν πρόλαβα να τους πω σ’αγαπώ. Και πόσοι στ’ αλήθεια πιάσαμε ποτέ κάποιον δικό μας να του πούμε σ’αγαπώ. Ελάχιστοι είμαι σίγουρη! Και από την άλλη η αγάπη με τους γύρω μας είναι αυτονόητη. Χα σε γελάσανε....όλοι θέλουμε να ακούμε ότι μας αγαπούν.

Ο Παντελίδης πέθανε ας πούμε. Δεν πρόλαβε να πει αυτά που πιθανόν ήθελε. Δεν πρόλαβαν και άλλοι να του πουν αυτά που θέλανε. Έφυγε και όταν οι Κύπριοι τον έκραζαν ήταν καλά και μετά όλοι θρηνούσαν γι’ αυτόν. Πότε γίναμε τόσο κωλοεγωιστές και παρτάκιδες; Αλλά σύστημα. Να κράξουμε, να στήσουμε τον άλλο στο τοίχο να φανούμε και άλλα πολλά. Εντάξει κοιμάστε ήσυχοι; Ευχηθήκατε όλα τα κακά του κόσμου και τώρα που πέθανε τα παίρνετε όλα πίσω;

Η ζωή και ο θάνατος είναι μια λεπτή γραμμή. Το ξημέρωμα δεν το εξασφάλισε κανείς. Η φράση “δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει” είναι η πιο σωστή και η πιο ρεαλιστική απ όλες όσες ξέρω!

Δεν θέλω να κάνω ένα ποστ γύρω από τον Παντελή. Εγώ τον θαύμαζα. Ο μόνος μη συστημικός άνθρωπος που ήταν αυτοδημιούργητος. Αυτό είναι το άδικο και το κρίμα. Να πετυχαίνεις μόνος και να φεύγεις τόσο νέος. Αλλά μέχρι εκεί ήταν γραφτό. Δυστυχώς. Μα μη θρηνείτε τόσο. Αλί σ αυτόν που πάει. Αυτός δεν ξαναζεί όλοι οι άλλοι κάποια στιγμή θα επανέλθουν ακόμα και με τα όποια ψυχολογικά αλλά τουλάχιστον θα ζουν.

Γι’ αυτό να ζείτε. Να μην περιμένετε το αύριο να κάνετε αυτό που μπορείτε σήμερα. Ακόμα και ένα τηλέφωνο που λέει ήθελα να ακούσω τη φωνή σου είναι τόσο μα τόσο σημαντικό όταν δεν ξέρεις αν αύριο θα υπάρχεις εσύ,ο διπλανός, ο παραδιπλανός.

Ναι ξέρω λίγο μακάβριο και θλιβερό το ποστ μου αλλά είναι μια πραγματικότητα. Ζήσε σα να ναι η τελευταία μέρα σου πάνω στη γη! Γιατί αν αύριο δε ξυπνούσες τι θα ήθελες να έχεις κάνει;