Tα ένστικτά της ποτέ δε τα συμπάθησε. Πάντα για κακό τα είχε.
Αλλά ήταν η μόνη φορά που πίστεψε ότι τίποτα δε θα γινόταν. Λάθος.
Θύμωνε με όλα. Ήταν και στιγμές που σκεφτόταν ένα τέλος που κατέκρινε. Το έβλεπε όμως τόσο σωτήριο.
Όλα θα σταματούσαν στην τελευταία της ανάσα και ας πήγαινε στην κόλαση.
Δεν πίστευε πλέον σε θαύματα. Δεν περίμενε τίποτα πια και κανέναν.
Έχανε τη πίστη της που τόσες φορές την είχε σώσει όμως. Μέσα της το θυμόταν αλλά έκλεινε τα μάτια.
Δεν άντεχε τον πόνο. Δεν άντεχε το βιασμό ψυχής που ζούσε τα τελευταία χρόνια.
Συνήθιζε να γράφει πολύ. Τις πιο πολλές φορές έκλαιγε κιόλας. Έτρεχαν τα δάκρυα και τα δάχτυλά της μέναν στο πληκτρολόγιο. Τα μάγουλά της γέμιζαν πικρία.
Όχι ότι δεν καταλάβαινε. Καταλάβαινε τα πάντα όμως . Και αυτό ήταν που την τρέλαινε ακόμα πιο πολύ.
Ότι ήξερε.. τα πάντα... αλλά δε τα ομολογούσε για να πάψουν να υπάρχουν.
Μα υπήρχαν.
Και όσο υπήρχαν μισούσε τη ζωή.
Ευχόταν να μην είχε γεννηθεί. Αναρωτιόταν τι έκανε να τα αξίζει όλα αυτά.
Σκεφτόταν πάντα τα χειρότερα για να λέει είμαι καλά αλλά της τελείωσε πια κ αυτό.
Δεν μπορούσε να προσποιείται. Έπρεπε να φύγει.
Έπρεπε να δημιουργήσει μόνη της. Να κάνει κάτι για εκείνη.
Και έτσι ένα όμορφο πρωινό άνοιξε την πόρτα και αποχαιρέτησε τη ζωή της.
Ήξερε πως δε θα ναι εύκολο όμως έπρεπε να παλέψει για κάτι επιτέλους.
Και πάλευε όχι για τη ζωή αλλά για την ψυχική της ηρεμία.
Έφυγε και ψιθύριζε: "πουτάνα ζωή ποτέ δε με συμπάθησες όμως τώρα ήρθε η ώρα να το κάνεις"
Bonus Track
Aπαγορεύεται η αντιγραφή, η αναδημοσίευση και η αναπαραγωγή με κάθε άλλο τρόπο του παραπάνω κειμένου χωρίς την άδεια του κατόχου.
© all rights reserved
Bonus Track
Aπαγορεύεται η αντιγραφή, η αναδημοσίευση και η αναπαραγωγή με κάθε άλλο τρόπο του παραπάνω κειμένου χωρίς την άδεια του κατόχου.
© all rights reserved
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου