Η ώρα 2 παραπέντε....σου θυμίζει κάτι....;;;;;
Για τότε μιλάω! Για εκείνα τα σχολικά σου χρόνια που περίμενες με ανυπομονησία να χτυπήσει το κουδούνι και να ξεχυθείς στους δρόμους...
Να περάσεις απ όλα τα καφέ και ίσως να αναζητήσεις το αγόρι/κορίτσι που σου χε κολλήσει ή τον πλατωνικό σου έρωτα ή και κανέναν....απλά τους γνωστούς σου....
Παιδάκια στο δρόμο....κλίκες....τσάντες....πολύχρωμα ρούχα....παιδική ηλικία!!!!
Μέσα σε αυτή την εικόνα νοσταλγώ τον εαυτό μου....εμένα...την αθωότητα που τότε φάνταζε αυτονόητη...το σίγουρο του εαυτού σου που νόμιζα πως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να στο πάρει...
Νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια που απλά η μουσική αρκούσε να μη νιώθεις μόνος σου....η εποχή που ό,τι και να γινόταν σου φαινόταν μια πλάκα και πήγαινες παρακάτω....
Νοσταλγώ την ανεμελιά...τα αληθινά χαμόγελα....αυτά που έκρυβαν μέσα τους ευτυχία και αλήθεια!
Αυτές ήταν οι εποχές που μια φόρμα και ένα στενό μπλουζάκι σου αρκούσε....που μια τυρόπιτα στο διάλειμμα ήταν οκ....που το μάθημα ήταν βαρετό αλλά ήξερες να περνάς σούπερ γιατί είχες φίλους που φρόντιζαν γι αυτό...γιατί τελικά έχανες 8 ώρες να περνάς το χρόνο σου εκεί αλλά εκτός από γνώσεις ένιωθες να υπάρχεις...........
Αυτά τα χρόνια νοσταλγώ μέσα σε μια εικόνα στις 2 παραπέντε το μεσημεράκι!
Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά που σήμερα πήγαν σχολείο!!!!!
© Παναγιώτα η Αθεράπευτη
Για τότε μιλάω! Για εκείνα τα σχολικά σου χρόνια που περίμενες με ανυπομονησία να χτυπήσει το κουδούνι και να ξεχυθείς στους δρόμους...
Να περάσεις απ όλα τα καφέ και ίσως να αναζητήσεις το αγόρι/κορίτσι που σου χε κολλήσει ή τον πλατωνικό σου έρωτα ή και κανέναν....απλά τους γνωστούς σου....
Παιδάκια στο δρόμο....κλίκες....τσάντες....πολύχρωμα ρούχα....παιδική ηλικία!!!!
Μέσα σε αυτή την εικόνα νοσταλγώ τον εαυτό μου....εμένα...την αθωότητα που τότε φάνταζε αυτονόητη...το σίγουρο του εαυτού σου που νόμιζα πως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να στο πάρει...
Νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια που απλά η μουσική αρκούσε να μη νιώθεις μόνος σου....η εποχή που ό,τι και να γινόταν σου φαινόταν μια πλάκα και πήγαινες παρακάτω....
Νοσταλγώ την ανεμελιά...τα αληθινά χαμόγελα....αυτά που έκρυβαν μέσα τους ευτυχία και αλήθεια!
Αυτές ήταν οι εποχές που μια φόρμα και ένα στενό μπλουζάκι σου αρκούσε....που μια τυρόπιτα στο διάλειμμα ήταν οκ....που το μάθημα ήταν βαρετό αλλά ήξερες να περνάς σούπερ γιατί είχες φίλους που φρόντιζαν γι αυτό...γιατί τελικά έχανες 8 ώρες να περνάς το χρόνο σου εκεί αλλά εκτός από γνώσεις ένιωθες να υπάρχεις...........
Αυτά τα χρόνια νοσταλγώ μέσα σε μια εικόνα στις 2 παραπέντε το μεσημεράκι!
Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά που σήμερα πήγαν σχολείο!!!!!
© Παναγιώτα η Αθεράπευτη