Κάτι που με συντάραξε πραγματικά ήταν αυτό που μου έτυχε στις 10 Δεκεμβρίου 2000 και ώρα 21:30 στο σπίτι της συζύγου μου στο οποίο και ζούσαμε τότε μαζί με τους γονείς της. Είναι μεγάλο σπίτι 220 τ.μ. Στο ισόγειο ήταν το δωμάτιο μας στο οποίο υπήρχε και ένα άλλο μικρό δωματιάκι και μέσα εκεί είχα τον υπολογιστή μου και το χρησιμοποιούσα σαν γραφείο.
Επικοινωνούσαν με μια εσωτερική πόρτα αυτά τα 2 δωμάτια. Επίσης θέλω να αναφέρω ότι στο μικρό δωμάτιο υπήρχε μια τζαμαρία που έβλεπε στην αυλή του σπιτιού και όταν καθόμουν στον υπολογιστή είχα την τζαμαρία στο 1 μέτρο πίσω από την πλάτη μου. Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ καθόμουν με την γυναίκα μου στον υπολογιστή και παίζαμε κάποιο παιχνίδι. Ξαφνικά αριστερά μας και πάνω από τον υπολογιστή είδαμε σκιά στον τοίχο, το σώμα, μέχρι την μέση περίπου, του αδερφού της γυναίκας μου. Η σκιά δεν ήταν αχνή αλλά έντονα μαύρη που σημαίνει ότι η απόσταση του προσώπου που δημιουργούσε την σκιά με τον τοίχο δεν ήταν μακριά για να υπάρχει διάχυση του φωτός.
Δεν δώσαμε σημασία γιατί λέμε και οι δύο ότι είναι ο Νίκος και συνεχίσαμε. Η σκιά όμως κουνούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά και έμενε πάντα στο ίδιο σημείο. Συνεχίστηκε το θέαμα αυτό για 5-6 λεπτά και τότε μας παραξένεψε το γεγονός ότι έμενε εκεί κάνοντας το ίδιο πράγμα. Επίσης έξω έβρεχε δυνατά και ήταν λίγο τρελό κάποιος να μένει στην βροχή και να κουνάει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά χωρίς να κουνιέται και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Σταματήσαμε το παιχνίδι και κοιταχτήκαμε, ανοίξαμε το παράθυρο, κοιτάξαμε έξω και στην αυλή αλλά δεν υπήρχε κανένας. Φώναξα αρκετές φορές το όνομα του κουνιάδου μου αλλά δεν πήρα καμιά απάντηση. Όμως το παράξενο ήταν ότι η σκιά συνέχισε να φαίνεται στον τοίχο του δωματίου κάνοντας την ίδια κίνηση ανεπηρέαστη από οτιδήποτε.
Υπήρχε ανθρώπινη σκιά χωρίς να υπάρχει κάποιο αντικείμενο για να την δημιουργήσει. Έκλεισα το παράθυρο και βγήκα τρέχοντας έξω στο δρόμο με την γυναίκα μου να με ακολουθεί. Ψάξαμε όλη την αυλή αλλά μάταια. Απέναντι από το σπίτι μας ήταν ένα παρκινγκ με προβολείς. Στο δρόμο κανένας. Στάθηκα σε διάφορα σημεία του δρόμου για να δω σε ποιο σημείο έπρεπε να στέκεται ανάμεσα στους προβολείς και στο σπίτι αυτός που δημιούργησε σκιά στον τοίχο του δωματίου.
Όπως συμπεράναμε με την γυναίκα μου αυτό που έκανε την σκιά έπρεπε να στέκεται στα δυο μέτρα έξω από το παράθυρο. Αλλά όταν ανοίξαμε όπως είπα και πριν το παράθυρο και η σκιά ήταν στον τοίχο ακόμα, έπρεπε να του δούμε όποιος και να ήταν. Το σπίτι όπως και η τζαμαρία είναι σε γωνία και έχεις θέα πάνω από 180 μοίρες. Ήταν αδύνατο να είναι κάποιος έξω από το τζάμι στα 2 μέτρα, να ρίχνει σκιά μέσα στο δωμάτιο, να έχεις πεδίο παρατήρησης πάνω από 180 μοίρες, να είσαστε 2 άτομα και να μην δείτε τίποτα. Εξάλλου ο Νίκος έλειπε από το μεσημέρι και όταν έγινε αυτό το περιστατικό δεν ήταν σπίτι, ούτε και το αυτοκίνητο στο παρκινγκ του σπιτιού.
Αυτή είναι μια από τις εμπειρίες που έζησα και πραγματικά δεν θέλω να ξαναζήσω ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου.
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου