Βράδυ. Πλατεία Γεωργίου. Πόλη η Πάτρα.
Γνωρίζονται τυχαία. Και μένουν όλη τη νύχτα εκεί. Μιλούν για τις ζωές τους.
Μιλούν για τα όνειρά τους. Για σπουδές. Μιλούν και όσο μιλούν ξεμακραίνει η νύχτα.
Μέχρι η πρώτη αχτίδα του ήλιου να πέσει πάνω τους.
Κάπου εκεί χαιρετιούνται και υπόσχονται να κρατήσουν επαφή.
Σε μια μετέπειτα συζήτηση με ένα από αυτά τα άτομα ειπώθηκε στο τσατ το εξής: "Θέλω τόσο πολύ την κοπέλα μου που δε με νοιάζει ούτε αν κάνει κυτταρίτιδα, ούτε αν γεμίσει ραγάδες, ούτε αν παχύνει. Εγώ θα την θέλω όπως και να χει"
Ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα μήπως δεν διάβασες καλά.
Κουνάς το κεφάλι για δεύτερα μήπως ο εγκέφαλος σου σ εγκατέλειψε και δεν μεταφράζεις σωστά.
Ξανακοιτάς και όμως έχεις διαβάσει κ μεταφράσει πάρα πολύ σωστά.
Πιο σωστά δεν γίνεται.
Κάπου εκεί συνειδητοποιείς την διαφορά από κάποιον που πραγματικά θέλει κάποιον και από εκείνον που απλά ενθουσιάζεται και όσο αντέξει. Ή μάλλον από εκείνον που ψάχνει τα σημεία για να ερωτευτεί. Που μένει στο περιτύλιγμα και όχι στο περιεχόμενο. Που μένει στην κορδέλα του κουτιού και όχι στο δώρο που έχει.
Κάπου εκεί λοιπόν καταλαβαίνεις πως υπάρχουν όντως εξαιρέσεις και ότι δεν ζεις σε άλλο πλανήτη.
Ότι στον πλανήτη Γη υπάρχουν "εξωγήινα πλάσματα" που έτυχε να διαφέρουν.
Και όσο υπάρχει αυτή η εξαίρεση δε θα σταματάς να την αποζητάς!
0 Σχολίασε το Άρθρο...:
Δημοσίευση σχολίου