H “φωτοτυπία” δε θα γίνει ποτέ “πρωτότυπο”

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι είναι μοναδικές αυτοτελής προσωπικότητες με δικό τους χαρακτήρα, ντύσιμο, πεποιθήσεις και ό,τι άλλο μπορεί να ενέχει ένα πρόσωπο.

 Μέχρι που μεγάλωσα και κατάλαβα ότι η μαζικοποίηση υπερνικά τις εξαιρέσεις.
Ότι οι άνθρωποι ακολουθούν την μόδα και ότι άπειρες φορές πέφτουν στην λούμπα να ζηλέψουν.

 Προσωπικά την αίσθηση της ζήλιας από τους άλλους την έχω νιώσει. Είτε για κάτι που πέτυχα ή για κάτι που απέκτησα. Γενικά για άσχετα πράγματα που θεωρώ ότι δε θα πρεπε. Από τη μεριά μου όταν κάτι οι άλλοι το πετύχαιναν ή το είχαν, το χαιρόμουν. Χαιρόμουν που κάποιος τα κατάφερε. Που πέτυχε κάτι ή απέκτησε κάτι που ήθελε πολύ. Η λεπτή διαφορά ανάμεσα στο θαυμάζω και ζηλεύω.

 Δεν είμαι κακός άνθρωπος-αυτό το λέω εγώ-, ούτε νομίζω ότι τα καλύτερα τα κάνω και τα έχω εγώ, ούτε είμαι αδιάφορη. Απλά πιστεύω ότι με τους ανθρώπους δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι, αλλά με την ζωή επιβάλλεται.

 Σπαταλιέται πολύς χρόνος να δούμε τι έχει ο άλλος και το θέλουμε κι εμείς. Τι πέτυχε να το κάνουμε κι εμείς. Πολύς χρόνος να αντιγράψουμε το στυλ, το ντύσιμο, τις ατάκες, το είναι του άλλου ολόκληρο αν μπορούσαμε.

 Και μέχρι εδώ δικαίωμα του καθενός να αντιγράψει ότι θέλει. Μα δε θα μάθει ποτέ τι ήταν ικανός να κάνει μόνος του. Δε θα μάθει ποτέ μέχρι που θα έφτανε η δική του προσωπικότητα. Στο τέλος το μόνο που θα μένει θα είναι μια κακοφτιαγμένη κοπιά ενός άλλου ανθρώπου.

Γιατί είμαστε μοναδικοί και όσο και να παλέψουμε για μια αντιγραφή θα ‘μάστε πάντα το δικό μας ατόφιο πρωτότυπο στριμωγμένο κάτω από μια φωτοτυπία. Κι έτσι όσον αφορά τους ανθρώπους που για τον Α ή Β λόγο ζηλεύουν -πράγμα που από ένα σημείο και ύστερα γίνεται βίωμα και αυτοσκοπός-συνειδητά και μη, στην αρχή με εκνεύριζαν, μετά με στενοχωρούσαν και πλέον με αφήνουν παντελώς αδιάφορη, γιατί το πρωτότυπο ήταν είναι και θα είναι ένα και μοναδικό.